Πρώτη γνωριμία με το αυτοκίνητο
Στις αρχές του 20ου αιώνα η Αθήνα γνωρίζεται με το τρομερό όχημα που λειτουργεί με βενζίνη και ηλεκτρισμό και εξοβελίζει την ιπποκίνηση. Κυκλοφοριακή συμφόρηση με αυτοκίνητα που μετριούνται στα δάχτυλα (και μουγκρίζουν σαν βόδια).
Το 1900 το αυτοκίνητο ήταν σχεδόν άγνωστο ακόμα στην Αθήνα των 4 τ.χλμ. και των 120.000 ανθρώπων. Όπως μας πληροφορεί ο
δημοσιογράφος Δ. Λαμπίκης ("Τα εκατό χρόνιο του Δήμου Αθηναίων" - 1938): "Την εποχήν εκείνην δεν υπήρχε σχεδόν καθόλου βενζινοκίνητος τροχός. Η βενζίνη άλλως τε ήτο είδος το οποίον επωλείτο εις τα φαρμακεία δια το καθάρισμα των λεκέδων. Τα αμάξια και ιδίως τα μόνιππα, τα οποία εστάθμευαν εις την Ομόνοιαν, την οποίαν ως εξωτερικόν πρόχωμα περιέφρασσαν από όλας τας πλευράς (το εσωτερικόν της κατείχον οι Λούστροι, εις παράταξιν με τα κασέλια), εις το Σύνταγμα, εις τα Χαυτεία και εις ολίγα άλλα σημεία της πόλεως, ήσαν τα μόνα μέσα συγκοινωνίας με ταρίφα 50 λεπτά Ομόνοια - Σύνταγμα και 75, Σταθμός Λαυρίου - Μακρυγιάννη...".
Και συνεχίζει σε άλλο σημείο: "Τα ιπποκίνητα τραμ δεν ήτο μόνον το σπουδαιότερον μέσον συγκοινωνίας τότε. Ήτο και μέσον διασκεδάσεως ολίγον. Και σχετικήν αφορμήν έδιδαν ιδίως αι ιδιοτροπίαι των υποζυγίων, τα οποία εσταματούσαν όπου τούς άρεσε (...). Τότε οι τραμβαγιέρηδες, δια να επιτύχουν την εκ νέου... κίνησιν, εμάστιζον τα απεργούντα άλογα και τας μαστιγώσεις συνόδευαν με όλους τούς ευχρήστους αλλά και τούς σπανίους όρους του ελληνικού βλασφημολογίου. Ο Σωτήρ τού κόσμου, η Θεομήτωρ, ο τίμιος και ζωοποιός Σταυρός, ο νεολανσάριστος τότε Άγιος Φανούριος, οι θνητοί, Δήμαρχοι, Υπουργοί, κληρικοί και εν τέλει και οι Άγιοι Πάντες, εκαλούντο να συμβάλλουν εις την έλξιν τού οχήματος...".
Την εποχή αυτή έκανε την εμφάνισή του στους αθηναϊκούς δρόμους το παράξενο αυτοκινούμενο μηχάνημα. Όπως μας πληροφορεί ο Γ. Χατζηδάκης ("Ε", αριθ. 833), το πρώτο αυτοκίνητο έφτασε στη χώρα μας το 1897 και ήταν ένα επιβατικό "Γκάρντνερ" 14 θέσεων,
που ξεσήκωνε τον κόσμο με το θόρυβο πού δημιουργούσε. Το όχημα αυτό... εξουδετερώθηκε από τούς αμαξάδες, πού τούς έπαιρνε τη δουλεία. Από την ίδια πηγή μαθαίνουμε ότι το1899 εμφανίζεται στην Αθήνα και το αυτοκίνητο του Κώστα Χρηστομάνου, το οποίο ξεκινούσε εύκολα αλλά... δυσκολευόταν να σταματήσει! Τον επόμενο χρόνο εξάλλου, οι Αθηναίοι θαύμασαν το ηλεκτροκίνητο όχημα της Ηλεκτρικής Εταιρείας, ενώ το 1901 κυκλοφόρησε και το πρώτο αυτοκίνητο - ταξί, κάποιου Μωραϊτίνη (το γεγονός απασχόλησε τις εφημερίδες). Από τότε η Αθήνα άλλαξε σταδιακά πρόσωπο. Οι άμαξες σιγά - σιγά αποσύρθηκαν και άρχισαν να διαμορφώνονται κανόνες κυκλοφορίας των αυτοκινήτων (μια και αρκούσε τότε η απόκτηση τού αυτοκινήτου για να θεμελιώσει και... δικαίωμα οδήγησης).
Το 1909 τα αυτοκίνητα της Αθήνας είχαν φτάσει τα 37, το 1915 τα 203, το 1925 τα 900 και το 1936 τα 35.000. Μετά τον πόλεμο και ιδίως από τη δεκαετία τού 1960, διαμορφώθηκε η σημερινή γραφική κατάσταση στους αθηναϊκούς δρόμους.
Στις αρχές του 20ου αιώνα η Αθήνα γνωρίζεται με το τρομερό όχημα που λειτουργεί με βενζίνη και ηλεκτρισμό και εξοβελίζει την ιπποκίνηση. Κυκλοφοριακή συμφόρηση με αυτοκίνητα που μετριούνται στα δάχτυλα (και μουγκρίζουν σαν βόδια).
Το 1900 το αυτοκίνητο ήταν σχεδόν άγνωστο ακόμα στην Αθήνα των 4 τ.χλμ. και των 120.000 ανθρώπων. Όπως μας πληροφορεί ο
δημοσιογράφος Δ. Λαμπίκης ("Τα εκατό χρόνιο του Δήμου Αθηναίων" - 1938): "Την εποχήν εκείνην δεν υπήρχε σχεδόν καθόλου βενζινοκίνητος τροχός. Η βενζίνη άλλως τε ήτο είδος το οποίον επωλείτο εις τα φαρμακεία δια το καθάρισμα των λεκέδων. Τα αμάξια και ιδίως τα μόνιππα, τα οποία εστάθμευαν εις την Ομόνοιαν, την οποίαν ως εξωτερικόν πρόχωμα περιέφρασσαν από όλας τας πλευράς (το εσωτερικόν της κατείχον οι Λούστροι, εις παράταξιν με τα κασέλια), εις το Σύνταγμα, εις τα Χαυτεία και εις ολίγα άλλα σημεία της πόλεως, ήσαν τα μόνα μέσα συγκοινωνίας με ταρίφα 50 λεπτά Ομόνοια - Σύνταγμα και 75, Σταθμός Λαυρίου - Μακρυγιάννη...".
Και συνεχίζει σε άλλο σημείο: "Τα ιπποκίνητα τραμ δεν ήτο μόνον το σπουδαιότερον μέσον συγκοινωνίας τότε. Ήτο και μέσον διασκεδάσεως ολίγον. Και σχετικήν αφορμήν έδιδαν ιδίως αι ιδιοτροπίαι των υποζυγίων, τα οποία εσταματούσαν όπου τούς άρεσε (...). Τότε οι τραμβαγιέρηδες, δια να επιτύχουν την εκ νέου... κίνησιν, εμάστιζον τα απεργούντα άλογα και τας μαστιγώσεις συνόδευαν με όλους τούς ευχρήστους αλλά και τούς σπανίους όρους του ελληνικού βλασφημολογίου. Ο Σωτήρ τού κόσμου, η Θεομήτωρ, ο τίμιος και ζωοποιός Σταυρός, ο νεολανσάριστος τότε Άγιος Φανούριος, οι θνητοί, Δήμαρχοι, Υπουργοί, κληρικοί και εν τέλει και οι Άγιοι Πάντες, εκαλούντο να συμβάλλουν εις την έλξιν τού οχήματος...". 
που ξεσήκωνε τον κόσμο με το θόρυβο πού δημιουργούσε. Το όχημα αυτό... εξουδετερώθηκε από τούς αμαξάδες, πού τούς έπαιρνε τη δουλεία. Από την ίδια πηγή μαθαίνουμε ότι το1899 εμφανίζεται στην Αθήνα και το αυτοκίνητο του Κώστα Χρηστομάνου, το οποίο ξεκινούσε εύκολα αλλά... δυσκολευόταν να σταματήσει! Τον επόμενο χρόνο εξάλλου, οι Αθηναίοι θαύμασαν το ηλεκτροκίνητο όχημα της Ηλεκτρικής Εταιρείας, ενώ το 1901 κυκλοφόρησε και το πρώτο αυτοκίνητο - ταξί, κάποιου Μωραϊτίνη (το γεγονός απασχόλησε τις εφημερίδες). Από τότε η Αθήνα άλλαξε σταδιακά πρόσωπο. Οι άμαξες σιγά - σιγά αποσύρθηκαν και άρχισαν να διαμορφώνονται κανόνες κυκλοφορίας των αυτοκινήτων (μια και αρκούσε τότε η απόκτηση τού αυτοκινήτου για να θεμελιώσει και... δικαίωμα οδήγησης).
Το 1909 τα αυτοκίνητα της Αθήνας είχαν φτάσει τα 37, το 1915 τα 203, το 1925 τα 900 και το 1936 τα 35.000. Μετά τον πόλεμο και ιδίως από τη δεκαετία τού 1960, διαμορφώθηκε η σημερινή γραφική κατάσταση στους αθηναϊκούς δρόμους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου