Η ένδοξη πλεύση του «Αβέρωφ» στην Ιστορία

Λίγες είναι οι περιπτώσεις που ένα πολεμικό πλοίο καθόρισε τις ιστορικές εξελίξεις. Σ΄αυτές περιλαμβάνεται και το θωρηκτό Αβέρωφ, που έκρινε τη ναυτική αναμέτρηση στους Βαλκανικούς πολέμους.

         Το θωρηκτό "Αβέρωφ" σε πίνακα του Βασίλη Χατζή (1865-1915), που βρίσκεται στο Ναυτικό Μουσείο.

                                                                                                                    Αρχίζει η ναυπήγηση του «Αβέρωφ»                                                                          Το πλοίο, με την τόσο ένδοξη ιστορία, άρχισε να κατασκευάζεται το 1909 στα ναυπηγεία Ορλάντο του Λιβόρνο. Η αγορά του από το ελληνικό κράτος έγινε τον  επόμενο χρόνο έναντι ποσού 25.000.000 δραχμών περίπου,το οποίο είχε προέλθει κατά ένα μεγάλο μέρος του από κληροδότημα του εθνικού ευεργέτη Γεωργίου Αβέρωφ (που έδωσε και το όνομά του στο σκάφος).          

                                                                                                           Η παραλαβή του έγινε το καλοκαίρι του 1911 και αρχικά ταξίδεψε στην Αγγλία, όπου πήρε μέρος στην τελετή για τη στέψη του Γεωργίου ΣΤ'. Πρωτοήρθε στην Ελλάδα το φθινόπωρο του ιδίου χρόνου και έκτοτε αποτέλεσε τη βασική μονάδα του ελληνικού πολεμικού στόλου.                                                                                                                                                                            

                                                                                                                                Το Αβέρωφ στον πόλεμο.                                                                                     Το «Αβέρωφ» έκρινε τη ναυτική αναμέτρηση Ελλάδας -Τουρκίας κατά τον Α' Βαλκανικό πόλεμο. Έχοντας ως κυβερνήτη τον Παύλο Κουντουριώτη, συνέβαλε καθοριστικά στη θριαμβευτική έκβαση των ναυμαχιών της Έλλης (9 Δεκεμβρίου 1912) και της Λήμνου (5 Ιανουαρίου 1913) και στην «έξωση» του τουρκικού στόλου από το Αιγαίο. Κατά τον Α' Παγκόσμιο πόλεμο συνέπραξε με τον βρετανικό στόλο και μετά την ανακωχή του Μούδρου (1918), μπήκε στον Ελλήσποντο και αγκυροβόλησε θριαμβευτικά στον Κεράτιο Κόλπο, σκορπίζοντας ρίγη ενθουσιασμού στον ελληνισμό της Κωνσταντινούπολης.                                                  

                                                                                                        Στο κίνημα του 1935 το «Αβέρωφ» πέρασε προσωρινά στους Βενιζελικούς, ενώ κατά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο μετείχε σε επιχειρήσεις στον Ινδικό Ωκεανό. Αποσύρθηκε οριστικά από την πολεμική δράση στα τέλη του 1944 και το 1947 μετείχε στους εορτασμούς για την απελευθέρωση της Δωδεκανήσου. Αργότερα αγκυροβόλησε στον Πόρο.                                                                  

                                                                                                                              Το 1984 το Πολεμικό μουσείο αποφάσισε να το μετατρέψει σε πλωτό μουσείο και το μετέφερε στο Φάληρο. Εκεί βρίσκεται από τότε και τιμάει με την παρουσία του το Ελληνικό Ναυτικό και την ναυτική κληρονομιά της Ελλάδος.                                                                                                                                                to-emblima.blogspot.com

Μυστικές αδελφότητες

Οι μυστικές αδελφότητες έχουν σημαντική κοινωνική λειτουργία για τους λαούς που ζουν κοντά στη φύση, όπως οι Αβορίγινες της Αυστραλίας. Βρίσκονται στο επίκεντρο της ζωής της φυλής. Σε αυτές τις μυστικιστικές οργανώσεις μυούνται αποκλειστικά άντρες. Ίσως να πρόκειται για κατάλοιπο μιας αντιθετικής τάσης σε πολιτισμούς οι οποίοι σε αρχαϊκές εποχές ήταν οργανωμένοι μητριαρχικά. Ως ένδειξη για την ένταξη σε έναν τέτοιο κύκλο, κάθε μυημένος έχει μια σειρά από συγκεκριμένες μάσκες, οι οποίες αντιπροσωπεύουν το πνεύμα κάποιου προγόνου και φοριούνται με αφορμή διάφορες τελετουργίες.                                    

                                                                                                             

Διάφορες τεκτονικές Στοές χρησιμοποιούν τα ίδια σύμβολα ως σημεία αναγνώρισης. Εδώ βλέπουμε τις τρεις αιγυπτιακές πυραμίδες της Γκίζας, το μάτι της Αγίας Τριάδας, καθώς και τον διαβήτη και το μοιρογνωμόνιο να σχηματίζουν ένα έμβλημα.                                                                                                                                                                     Η σχολή του Πυθαγόρα  Στους δυτικούς πολιτισμούς, οι μυστικές αδελφότητες δημιουργούνταν για τη μεταλαμπάδευση μιας εσωτερικής γνώσης. Η γνώση αυτή υποτίθεται ότι μεταδίδει τα μυστικά του κόσμου και της ύπαρξης, αυτό όμως, σύμφωνα με την άποψη του εσωτερισμού, δεν γίνεται από μια παράθεση γνώσεων, αλλά με μια διδασκαλία μόνο σε επίπεδο προσωπικής εμπειρίας, μέσα από τελετές και σύμβολα. Τέτοιες μυστικές αδελφότητες υπήρχαν ήδη από την αρχαιότητα. Πολύ γνωστή είναι η σχόλη του Πυθαγόρα (570-480 π.χ.) στην οποία μόνο οι ανώτεροι μαθητές μιούνταν σε όλα τα μυστικά της πυθαγόρειας σκέψης. Το αναγνωριστικό τους σημάδι ήταν η πεντάλφα.                                                                                                                                                                                                                 Οι ελευθεροτέκτονες  Οι συντεχνίες των τεχνιτών οικοδόμων του Μεσαίωνα, που συγκεντρώνονταν σε στοές κοντά σε εκκλησίες που βρίσκονταν στο στάδιο της ανέγερσης, χρησιμοποιούσαν μια σειρά από σύμβολα, όπως το σφυρί, το διαβήτη, το μοιρογνωμόνιο, την πεντάλφα του Πυθαγόρα, δυο τρίγωνα που έμπαιναν το ένα μέσα στο άλλο κ.α., τα οποία υιοθετήθηκαν κατά τον 18ο αι. από τους ελευθεροτέκτονες ή μασόνους (από το αγγλικό mason = οικοδόμος). Οργανώθηκαν σε Στοές και απέδωσαν στα εργαλεία τους μια ηθική και συμβολική διάσταση. Αντιλαμβάνονταν τους εαυτούς τους ως τους ελευθέρους τέκτονες του ναού της ανθρωπότητας και είχαν ένα κοσμοπολίτικο φρόνημα. Η Μεγάλη Στοά της Αγγλίας δημιουργήθηκε από τους Τεοφίλ Ντεσαγκιλιέρ. Τζέιμς Άντερσον και Τζορτζ Πέιν, το 1717 στο Λονδίνο.                                                                                              

Η χαλκογραφία παρουσιάζει μία λίστα Στοών του έτους 1735. Στο προσκήνιο βλέπουμε μασόνους με τα σύμβολά τους, το μυστρί και το μοιρογνωμόνιο. Ένας νέος δόκιμος ετοιμάζεται να γίνει δεκτός στη Στοά.  
                                                                                                                   Μετάδοση απόκρυφης γνώσης  Η Τεκτονική Στοά απέκτησε τη χροιά εσωτερισμού από πολύπλοκες συμβολικές-τελετουργικές πράξεις, στις οποίες συμμετείχαν μόνο τα μυημένα μέλη. Ο υποψήφιος μυείται βαθμιαία σε διάφορα στάδια της διαφώτισης. Σε αυτή την περίπτωση, όμως, δεν πρόκειται μόνο για μυστικιστικές εμπειρίες, όπως στη μύηση στα αρχαία μυστήρια, αλλά για τη διάδοση της εσωτερικής γνώσης. Η απόκρυφη αυτή γνώση μεταλαμπαδεύεται μόνο στα ανώτατα ιεραρχικά στρώματα. Εδώ δεν πρόκειται για μυστικιστικές εμπειρίες, όπως στις μυήσεις των μυστηρίων της αρχαιότητας, αλλά για μετάδοση εσωτερικής γνώσης. Μόνο στα ανώτατα ιεραρχικά στρώματα, όπως στη σκοτσέζικη τελετουργία, μεταδίδεται αυτή η «μυστική γνώση». Το μυστικό των τεκτόνων βρίσκεται στον τρόπο που βιώνονται προσωπικά οι λατρευτικές πράξεις στις διάφορες βαθμίδες, μέσα από τις οποίες μεταδίδεται η εσωτερική γνώση. Αυτό το βίωμα, κατά το οποίο επιδιώκεται η ψυχική ένωση όλων των μελών της αδελφότητας, δεν μπορεί να μοιραστεί με άλλους. Ο τέκτονας Γιόχαν Βόλφγκανγκ φον Γκαίτε (1749-1832) έγραφε. «Κανείς δεν πρέπει να δει και δεν θα δει τι εμπιστευόμαστε ο ένας στον άλλο. Γιατί ο ναός έχει χτιστεί πάνω στα θεμέλια της σιωπής και της εμπιστοσύνης».                                  

Ο Ιταλός τυχοδιώκτης, τσαρλατάνος και απατεώνας Καλιόστρο γύρω στο 1790, σε χαλκογραφία του Κ. Γκερίν.  
                                                                                                                    Ο μάγος Καλιόστρο  Πολλές αμφιλεγόμενες προσωπικότητες ένιωσαν να έλκονται από τις απόκρυφες τελετές και τα διδάγματα των τεκτόνων. Ίδρυσαν τις δίκες τους αδελφότητες και διέδιδαν πως δεν ήταν σε θέση να παρέχουν μονο αποκρυφη γνωση, αλλά πως μπορούσαν να μεταβιβάζουν στους οπαδούς τους ανώτερες δυνάμεις. Ένας μαθητευόμενος φαρμακοποιός από το Παλέρμο, ονόματι Τζουζέπε Μπάλσαμο, ο οποίος αυτονομαζόταν κόμης Αλεσάντρο Καλιόστρο (1743-1795) έγινε διάσημος. Ίδρυσε ένα αιγυπτιακό σύστημα τεκτονισμού, το οποίο με τις εντυπωσιακές του τελετές είχε μεγάλη απήχηση στους σύγχρονους του. Τελικά όμως ο ίδιος κατέληξε να γίνει το σύμβολο του τσαρλατάνου μάγου και απατεώνα, που εκμεταλλεύεται την αφέλεια των ανθρώπων για δικό του όφελος.                                                                Οι υποσχέσεις του Καλιόστρο Ο Καλιόστρο υποσχέθηκε στους οπαδούς του την «ολοκλήρωση μέσα από τη φυσική και ηθική αναγέννηση». Αυτό γινόταν εφικτό μέσα από μια δοκιμασία που διαρκούσε 40 ημέρες μέσα σε έναν κλειστό χώρο και προέβλεπε, μεταξύ άλλων, αυστηρή νηστεία μαζί με την κατανάλωση ενός μυστικού ροφήματος, που έφτιαχνε ο ίδιος ο Καλιόστρο. Την τριακοστή τρίτη μέρα εμφανίζονταν οι επτά πρωτόπλαστοι άγγελοι. Σε μια περγαμηνή που είχε υποστεί ειδική επεξεργασία, έβαζαν την σφραγίδα τους. Την τεσσαρακοστή ημέρα οι επίλεκτοι λάμβαναν από τους αγγέλους ένα γεωμετρικό αντικείμενο. Από εκείνη τη στιγμή κι έπειτα είχαν υπέρτατη δύναμη και ενόραση.                                                to-emblima.blogspot.com

Αγία Λαύρα (25η Μαρτίου): Μύθος ή πραγματικότητα;

Κατά τον Διονύσιο Σολωμό το έθνος πρέπει να μάθει να θεωρεί εθνικό ο,τι είναι αληθινό. Με βάση την προηγούμενη αρχή η εθνική ιστορία για να είναι αποδεκτή πρέπει να είναι και αληθινή. Είναι όμως; Με αφορμή την επέτειο της 25ης Μαρτίου διεξάγονται κάθε χρόνο συζητήσεις σχετικά με το αν πραγματικά συνέβη η συγκέντρωση στο Μοναστήρι της Αγίας Λάυρας και για το αν ευλόγησε ο Παλαιών Πατρών Γερμανός το λάβαρο της επαναστάσεως υπενθυμίζοντάς μας τις παραχαράξεις και τις στρεβλώσεις που έχουν χαραχθεί στην εθνική συνείδηση μεγάλου τμήματος του πληθυσμού. Τα γεγονότα της Αγίας Λαύρας συγκαταλέγονται στην πλειάδα των αστικών μύθων που καλλιεργήθηκαν από το κράτος και την εκκλησία (κρυφό σχολειό κ.λπ.). Το παράδοξο είναι ότι αν και η ιστοριογραφία έχει αποδομήσει πλήρως αυτόν τον μύθο, συνεχίζει ακόμα και σήμερα να αποτελεί πεδίο ιδεολογικής αντιπαράθεσης. Οι θρησκευτικοί ηγέτες (Μητροπολίτης Καλαβρύτων), οι παράγοντες των τοπικών συλλόγων και της περιφέρειας (βλέπε Καλαβρυτινός Σύλλογος) αλλά και πλήθος κόσμου συνεχίζουν να υποστηρίζουν ότι το περιστατικό συνέβη. Ο συμβολισμός άλλωστε είναι μεγάλος και αναγκαίος για την δημιουργία και διατήρηση της ενότητας του έθνους που υπό τις ευλογίες ενός ιεράρχη, εκπροσώπου της εκκλησίας, διεκδίκησε την ανεξαρτησία του.

Ύψωσις της Σημαίας της Επαναστάσεως

  Με το βασιλικό διάταγμα 908/1838 και τις υπογραφές του βασιλιά Όθωνα και του αρμοδίου υπουργού επί των εκκλησιαστικών, Γεωργίου Γλαράκη, καθιερώθηκε για πρώτη φορά ο εορτασμός της επανάστασης την 25η Μαρτίου.  Οι λόγοι που επιλέχθηκε η συγκεκριμένη ημερομηνία εξάγονται από το ίδιο το διάταγμα, το οποίο αναφέρει μεταξύ άλλων: "θεωρήσαντες ότι η ημέρα της 25ης Μαρτίου, λαμπρά καθ'ευατήν εις πάντα Έλληνα, δια την εν αυτή τελουμένην εορτή του Ευαγγελισμού της Υπεραγίας Θεοτόκου, είναι προσέτι λαμπρά και χαρμόσυνος, δια την κατ' αυτήν έναρξιν του υπέρ ανεξαρτησίας αγώνος του Ελληνικού Έθνους". Η σημαντική εορτή της Ορθοδοξίας φαίνεται να ήταν ο βασικός λόγος που επελέγη η 25η Μαρτίου ως μέρα εθνικής εορτής όπως και το γεγονός ότι αυτή η ημερομηνία είχε επιλεχθεί από την ηγεσία της Φιλικής Εταιρείας ως έναρξη της επανάστασης. Το συγκεκριμένο διάταγμα δεν φαίνεται να έχει δημοσιευθεί στην Εφημερίδα της Κυβέρνησης. Αντίθετα δημοσιεύθηκε στον ημερήσιο τύπο. Πολύ πιθανόν πάντως να δημοσιεύθηκε υπό την μορφή εγκυκλίου και όχι διατάγματος. Ο μύθος έλαβε από την αρχή σημαντική απήχηση και φαίνεται να ήταν η επικρατούσα, αν όχι η μοναδική, εκδοχή της εποχής.

  Σύμφωνα με τον μύθο την 25η Μαρτίου στο μοναστήρι της Αγίας Λαύρας ο Μητροπολίτης Παλαιών Πατρών Γερμανός τέλεσε δοξολογία, όρκισε τους αγωνιστές και ευλόγησε το λάβαρο κηρύσσοντας με αυτόν την τρόπο την επανάσταση κατά των Οθωμανών. Παρ’όλο που το γεγονός διαδόθηκε και καθιερώθηκε στον λαό ως η έναρξη της επανάστασης, αμφισβητήθηκε από πολλούς ήδη από τον 19ο αιώνα για να καταλήξουμε στον 20ο και 21ο αιώνα, οπότε και η ιστοριογραφία απέρριψε την ιστορική του βασιμότητα. Για να γίνει αντιληπτό γιατί έγινε αυτό είναι αναγκαίο να αναγνώσομε τα απομνημονεύματα των αγωνιστών της εποχής καθώς και τα γραπτά των ιστορικών. 

  Στα απομνημονεύματά του ο Παλαιών Πατρών Γερμανός Γ΄ δεν αναφέρεται σε κανένα σχετικό γεγονός, φροντίζει όμως να καταστήσει σαφές ότι από τις 24 του μήνα βρισκόταν στην Πάτρα. Την ίδια ημέρα, στην πλατεία Αγίου Γεωργίου, έμπηξε έναν σταυρό, ευλόγισε τα μπαιράκια και τέλεσε κάποια μορφή δοξολογίας. Η επανάσταση βέβαια είχε ξεκινήσει ήδη από την 21η Μαρτίου με την επίθεση των Τούρωκν στην οικία του πλούσιου εμπόρου και Φιλικού, Ιωάννη Παπαδιαμαντόπουλου. Ο Τάκης Σταματόπουλος, συγγραφέας του βιβλίου "ο π.π. γερμανός χωρίς τον θρύλο", αναφέρει πως ο Γερμανός δεν σήκωσε καμία σημαία αλλά αντίθετα προσπάθησε να ματαιώσει την επανάσταση. Ο Μίλλερ την αποκαλεί παράδοση ποιητική ενώ ο Φιλήμων παχυλόν ψεύδος. Ο Φίνλευ συνηγορεί σε αυτή την άποψη υποστηρίζοντας πως επικρατεί γενικήν γνώμη στην Ελλάδα ότι φθάνοντας στην μονή Αγίας Λαύρας κηρύξανε την επάνασταση. Αυτό δεν είναι σωστό. Ο Σπυρίδων Τρικούπης σημειώνει ότι ψευδής είναι η εν Ελλάδα επικρατούσα ιδέα ότι η εν τη μονή της Αγίας Λαύρας ανυψώθη κατά πρώτον η σημαία της ελληνικής επαναστάσεως. Παραδέχεται δε ότι και ο ίδιος λανθασμένα είχε υποστηρίξει περί της υπάρξεως του περιστατικού σε παλιότερη κοινωνική περίσταση. Άλλοι σημαίνοντες ιστορικοί, όπως ο Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος και ο ακαδημαϊκος Διονύσιος Κόκκινος, δεν αναφέρουν τίποτα για το περιστατικό. Από τους πατρινούς ιστορικούς ο Βασίλης Λάζαρης, ο οποίος αμφισβητεί την ύπαρξη του περιστατικού, κάνει μια ενδιαφέρουσα παρατήρηση σχετικά με την αντιφατική στάση του Κώστα Τριανταφύλλου. Ο τελευταίος διαφοροποιεί την άποψή του ανά τις εκδόσεις του Ιστορικού Λεξικού των Πατρών. Αν και στην α΄ έκδοση του έργου αναφ΄ρει πως η ύψωση του λαβάρου πρόκειται για μύθο, στην β΄ παραλείπει κάθε αναφορά ενώ στην γ΄ μεταστρέφοντας τελείως την αρχική του θέση υποστηρίζει πως το περιστατικό υπήρξε βασιζόμενος στην μαρτυρία του Θεόφιλου Βλαχοπαπαδόπουλου, διάκου του Γερμανού και αρχιεπισκόπου Αθηνών.  Κατά τον τελευταίο, σε μονόφυλλο που εκδόθηκε το 1871, ο Γερμανός έφτιαξε εθνική σημαία από το ράσο του Γερμανού και την φουστανέλλα του Ζαΐμη χαράσσοντας σταυρό σε αυτήν. Το 1938 στο περιοδικό "Αχαϊκά" ο Πρωτοψάλτης δημοσίευσε  έγγραφα από τα Γενικά Αρχεία του Κράτους που αποδεικνύουν ότι η πρώτη αναφορά για το λάβαρο πραγματοποιήθηκε μόλις το 1851. Στο ίδιο άρθρο περιγράφει την διαδρομή του φερόμενου και ως λαβάρου της επανάστασης.

  Υπεύθυνος για την διάδοση του μύθου φαίνεται να είναι ο Φρανσουά Πουκεβίλ, ιστορικός και περιηγητής. Ο τελευταίος υπήρξε εκδότης της εφημερίδας "Le Constitutionnel" που δημοσίευσε μια ομιλία του Γερμανού που είχε εκφωνήσει στην Λαύρα στις 20 Μαρτίου. η οποία και αναδημοσιεύθηκε στον αγγλικό και γαλλικό τύπο. Κατά τον Κρεμμυδά  πρόκειται για ένα κατασκευασμένο κείμενο μιας ομιλίας που δεν έγινε τουλάχιστον στον χρόνο και τον χώρο που αναφέρεται. Άλλωστε το κείμενο   δεν πρόκειται για κάποια διακήρυξη αλλά για λόγο προτρεπτικό υπέρ της επαναστάσεως.  Χαρακτηριστικό είναι ότι στην πρόσφατη διαμάχη ΠΑΜΕ - Μητροπολίτη Αμβροσίου, ο δεύτερος το επικαλέστηκε παραθέτοντάς το μάλιστα στο προσωπικό του ιστολόγιο. Αλλά και στα έργα του, ο Πουκεβίλ αναφέρει το περιστατικό αν και δεν μιλάει πουθενά για ύψωση λαβάρου. Μάρτυρας υποστηρίζει ότι υπήρξε ο Αιγιώτης Αλέξανδρος Δεσποτόπουλος, έμπορος και στέλεχος της Εθνικής Τράπεζας, ενώ το περιστατικό περιγράφει και ο Ρήγας Παλαμήδης σε ομιλία του. Το κράτος πάντως υιοθέτησε τον μύθο της Αγίας Λαύρας εντάσσοντάς τον στα σχολικά βιβλία, στα οποία παρέμεινε μέχρι και το 2006 οπότε και απαλείφθηκε. Η σκηνή της ύψωσης της σημαίας από τον Γερμανό αποτέλεσε το βασικό θέμα για αρκετούς χαράκτες ή ζωγράφους μεταξύ των οποίων και οι Θεόδωρος Βρυζάκης, Πέτερ φον Ες κ.α. συμβάλλοντας και με αυτό τον τρόπο στην διάδοση του μύθου.

   Η όλη συζήτηση που έχει προκύψει τα τελευταία χρόνια είναι εν πολλοίς αδιάφορη. Ο Παλαιών Πατρών Γερμανός ευλόγισε τα όπλα στην Πάτρα μια ημέρα νωρίτερα. Ο συμβολισμός αυτής της πράξης είναι που έχει σημασία άσχετα με το αν καταγράφηκε διαφορετικά στην ιστορική μνήμη λόγω της διδασκαλίας κατασκευασμένων ιστοριών. Αν σταθούμε στο καθ' αυτό γεγονός τότε θα εστιάσουμε στις φιγούρες που το απαρτίζουν και σίγουρα θα ανακαλύψουμε πολλά μεμπτά για την ζωή τους (χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτό του Παλαιών Πατρών Γερμανού, μιας αρκετά αμφιλεγόμενης προσωπικότητας) χωρίς όμως αυτά να είναι ικανά να αποδομήσουν τον συμβολισμό του.  Ο μύθος της Αγίας Λαύρας συμβολίζει από μια πλευρά την συμπόρευση εκκλησίας - κράτους. Μέσω αυτού του μύθου εξασφαλίστηκε  η αποτύπωση της εκκλησίας στην εθνική συνείδηση ως κινητηρίου δύναμης του ξεσηκωμού, στοιχείο σημαντικό για την ενότητα του κράτους αν αντιληφθούμε πως η εθνική συνείδηση εκείνη την εποχή ήταν αρκετά θολή στον τοπικό πληθυσμό, αν όχι ανύπαρκτη, με αποτέλεσμα ο συνδετικός κρίκος των πληθυσμών της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας να είναι η θρησκεία (και δευτερευόντως η γλώσσα). Η επίσημη εκκλησία, δια των ηγετών της, λίγα έπραξε για την οργάνωση της επανάστασης και μάλλον αρχικά ήταν επιφυλακτική προς αυτήν. Σε ατομικό όμως επίπεδο μεγάλος αριθμός κληρικών, ανάμεσά των και μητροπολίτες, συμμετείχαν ενεργά στον αγώνα χάνοντας ακόμα και την ζωή τους (Φιλάρετος κ.α.). Δυστυχώς αυτοί οι κληρικοί παραγκωνίστηκαν στην ιστορική μνήμη από προσωπικότητες που δεν διακρίνονταν για το αγνό των προθέσεών τους όπως ο Παλαιών Πατρών Γερμανός. Το ίδιο δυστυχώς συνέβη και με μερικούς αγωνιστές του 1821. Χαρακτηριστικές περιπτώσεις είναι αυτές του Παναγιώτη Καρατζά, του λαϊκού ήρωα των Πατρών που δολοφονήθηκε στην Μονή Ομπλού από οικογένεια κοτζαμπάσηδων επειδή ένιωθαν ότι απειλείται η αποκτημένη δια της κληρονομικότητας ηγετική θέση τους από την δράση του Καρατζά, και του Υδραίου Οικονόμου.                                                                                                                                                                                                                            ΠΗΓΉ: http://istorika-8emata.blogspot.gr/

Η προέλευση της μαγείας

                                                                                                                      Η μαγεία βασίζεται στην πεποίθηση ότι το σύμπαν διέπεται συνολικά από μια υπερβατική δύναμη. Η μαγεία είναι η ικανότητα επιρροής σε αυτή τη δύναμη, κατεύθυνσής της και χρήσης της για καλό ή κακό σκοπό. Ενώ η μαγεία θεωρείται γενικά προϊόν δεισιδαιμονίας και κατάλοιπο ενός πρωτόγονου σταδίου της ανθρωπότητας, η σύγχρονη παραψυχολογία απέδειξε ότι τα «μαγικά» φαινόμενα είναι μεν σπάνια, αλλά μπορούν να συμβούν υπό ορισμένες συνθήκες. Διάφορα δεισιδαιμονικά συστήματα υποστηρίζουν τις πολλαπλές μαγικές πρακτικές. Η πίστη σε μη αιτιοκρατικά, δηλαδή μαγικά φαινόμενα, μπορεί να βασίζεται πράγματι σε πρωτόγονες εμπειρίες των ανθρώπων με φαινόμενα τηλεπάθειας, μαντείας, προφητείας και ανεξήγητες εξ αποστάσεως επιδράσεις.                                                                                                                                                                                                                     Φετίχ   Πολλοί πρωτόγονοι λαοί πιστεύουν ότι κάποια αντικείμενα ή ειδώλια ζώων και ανθρώπων κατέχουν μαγικές δυνάμεις οι οποίες μπορεί να είναι καλές ή υποχθόνιες. Έτσι, σε πολλά αντικείμενα που παίζουν καθοριστικό ρόλο σε μαγικές τελετουργίες μπορεί να εδρεύουν υπερκόσμιες δυνάμεις. Με αυτά τα «φετίχ» εκδιώκονται οι επιδράσεις της μαγείας και τα κακά μάγια.                                                                                                                                                                                                                                         Η τελετουργία     Η τελετουργία είναι το πιο αποτελεσματικό μέσο για την εξάσκηση της μαγικής τέχνης. Η λέξη «τελετουργία» χαρακτηρίζει μια πρακτική επίκλησης των υπερφυσικών δυνάμεων, η οποία εφαρμόζεται σύμφωνα με αυτά που επιβάλλουν οι αρχές της μαγείας, με τον σωστό και κατά συνέπεια με τον «αληθινό» τρόπο. Αποτελείται από μια σειρά εθίμων, όπως θυσιαστικές τελετουργίες ή τελετές κάθαρσης. Η τελετουργία έχει στόχο να πετύχει ένα συγκεκριμένο αποτέλεσμα το οποίο βρίσκεται σε άμεση συνάρτηση με την υπερφυσική ενέργεια. Η τελετουργία γινόταν συνήθως μυστικά, θεωρείτο ιερή και μεταβιβαζόταν από τους θεούς στην εκάστοτε φυλή. Στις μεταγενέστερες εποχές, οι διάφορες τελετουργίες καταγράφονταν συχνά στα επονομαζόμενα τελετουργικά εγχειρίδια.                                                                                                                                                                                                   Ο σοφός     Η λέξη «μαγεία» προέρχεται από το όνομα μίας από τις έξι φυλές του λαού των Μήδων, ο οποίος ζούσε κατά την αρχαιότητα στα βορειοδυτικά του σημερινού Ιράν. Σύμφωνα με τον Ηρόδοτο (490-425 π.χ.) ανάμεσα στη φυλή των Μάγων υπήρχαν πολλοί σοφοί, οι οποίοι ασχολούνταν ιδιαίτερα με την ερμηνεία των ονείρων και με την αστρολογία. Έτσι, από την εποχή του Μεσαίωνα οι λόγιοι χρησιμοποιούσαν τη λέξη «μάγος» εννοώντας τον «σοφό». Η λέξη χαρακτήριζε κάποιον που κατείχε τη γνώση και μπορούσε να κατανοήσει την ολότητα του σύμπαντος, όχι μόνο φιλοσοφικά αλλά και με πειραματικές μεθόδους. Η χαλιναγώγηση και ο χειρισμός της συνείδησης και της φύσης αποτελούσε σκοπό τόσο των μάγων όσο και των επιστημόνων.                                                                                                                                                                                                                            Συνεργασία με τους δαίμονες     Στις μετέπειτα εποχές ο όρος «μάγος» συνδέθηκε στη λαϊκή γλώσσα, υπό την επίδραση της Εκκλησίας, με το κακό, καθώς θεωρήθηκε ότι συνεργάζεται με τους δαίμονες. Ο κύριος υπαίτιος για τη δίωξη της μαγείας από την Εκκλησία ήταν ο θεολόγος Θωμάς ο Ακινάτης (περ. 1225-1274), ο οποίος είχε χαρακτηρίσει τη μαγεία δαιμονικό φαινόμενο. Σύμφωνα με τις απόψεις του, δεν ήταν δυνατό να κατέχει κάποιος μαγικές ικανότητες και όλα τα μαγικά φαινόμενα οφείλονταν στην επίδραση των δαιμόνων. Έτσι προέκυψε η άποψη ότι ο μάγος συνάπτει συμβόλαιο με τους δαίμονες για να διασφαλίσει τις υπηρεσίες τους και η μαντική δεν αποτελεί παρά έργο δαιμονικό.                                                                                    

 Από νωρίς η χριστιανική Εκκλησία είχε ενσωματώσει τις μαγικές τελετουργίες των ανιμιστικών

πρωτόγονων λαών στη διδασκαλία της, όπως την εκδίωξη δαιμόνων και διαβολικών πνευμάτων

με τη μέθοδο του εξορκισμού. Η κεντρική Αγία Τράπεζα του Αγίου Βόλφγκανγκ στο Ἀμπερζεε

της Αυστρίας που φιλοτέχνησε ο Μίχαελ Πάχερ (περ. 1435-15Ο8) απεικονίζει τον Βόλφνκαννκ να

θεραπεύει μια γυναίκα που έχει κυριευτεί από διαβολικά στοιχεία (Αγία Τράπεζα του Αγίου Βόλφγκανγκ, εκκλησία του Αγίου Βόλφνκαννκ, 1481, Αυστρία) 

                                                                                                                                                                                                                                            Θρησκεία και μαγεία    Οι χριστιανοί θεολόγοι έκαναν μεγάλο κόπο για να διαχωρίσουν τις μυστικιστικές ιεροτελεστίες της Εκκλησίας από τη μαγεία. Οι προφήτες προέλεγαν το μέλλον, τα ιερά μυστήρια θεωρούνταν μαγικές τελετουργίες,  καλλιτεχνική αναπαράσταση ενός αρνιού με φωτοστέφανο, σταυρό και δισκοπότηρο ως σύμβολο του Ιησού αποτέλεσε φυλαχτό, οι προσευχές χρησιμοποιούνταν ως μαγικές ρήσεις, τα αποσπάσματα από την Αγία Γραφή και οι ψαλμοί χρησιμοποιούνταν ως μέσα εκδίωξης του κακού πνεύματος και εξορκισμού. Τη μαγεία χρησιμοποιούσαν οι ιερείς, αλλά και οι πάπες της μεσαιωνικής εποχής. Ένας από τους σημαντικότερους λόγιους του Μεσαίωνα, ο Ζερμπέρ ντ' Οριγιάκ, ο μετέπειτα πάπας Σίλβεστρος Β' (999-1003), λέγεται ότι κατείχε τέτοιες μαγικές ικανότητες, γι' αυτό και τον αποκαλούσαν «πάπα του διαβόλου». Πράγματι, υπάρχει στενή σχέση ανάμεσα στη μαγεία και στη θρησκεία, αλλά ο μάγος χρησιμοποιεί πιο ενεργά τις μαγικές του δυνάμεις απ' ό,τι η θρησκεία.                                                                                                                                                   Η μορφή του μάγου στο πέρασμα των αιώνων   Με το πέρασμα του χρόνου η μαγεία και οι μάγοι άλλαξαν αρκετές φορές από την πλευρά της ιστορίας του πολιτισμού. Ο μάγος, από σαμάνος της φυλής έγινε τεχνικός και ειδικός των παραφυσικών φαινομένων, αλλά και μυστηριακός αποκρυφιστής με χροιά εσωτερισμού. Οι σύνθετες τελετουργίες έγιναν σιγά-σιγά αναπόσπαστο στοιχείο των μαγικών πρακτικών των μυστικών οργανώσεων και της θρησκευτικής λατρείας. Απαραίτητα για την επίτευξη των στόχων της μαγείας ήταν ειδικά ενδύματα, διάφορα εργαλεία, μαγικοί λίθοι, καθρέφτες και φυλαχτά με διάφορα χρώματα και σύμβολα, καθώς και τελετουργικά γεύματα και ποτά, λιβάνια και αιθέρια έλαια, τα οποία σύμφωνα με την παράδοση σχετίζονταν με μια συγκεκριμένη θεότητα. Από τις επικλήσεις των μάγων δεν έλειπαν και οι απαγγελίες μαγικών ρήσεων ή η αναφορά δυναμικών συλλαβών και ονομάτων που θα προκαλούσαν την εμφάνιση, την απάντηση ή την υπακοή των δαιμόνων.                                                                                             

 Ο Απολλώνιος ο Τυανεύς σώζει τον μαθητή του Μένιππο από το μυθικό τέρας Λάμια.                                                                                                                                                                                                                  Αρχαϊκά πρότυπα                Από την αρχαιότητα ήδη τα μαγικά ειδώλια ήταν απαραίτητα στις μαγικές τελετές για την πρόκληση κακού ή την κατάκτηση κάποιου αγαπητού προσώπου. Οι κέρινες κούκλες που χρησιμοποιούνται, αντιπροσωπεύουν το  άτομο στο οποίο απευθύνονται τα μάγια. Σε όλες τις χώρες της δύσης συναντώνται πανάρχαιοι μύθοι οι οποίοι αναφέρουν τρυπημένες κέρινες κούκλες που προκάλεσαν αρρώστιες ή θάνατο. Ιστορίες για μάγους της αρχαιότητας, όπως του περίφημου Απολλώνιου του Τυανέα, ο οποίος έζησε τον 1ο αι. π.χ. στην Καππαδοκία, συνέβαλαν στη δημιουργία της μορφής του «σκοτεινού μάγου». Σύμφωνα με το μύθο, ο Απολλώνιος μάγεψε στην Κόρινθο τη Λάμια, η οποία ήθελε να σκοτώσει τον μαθητή του Μένιππος και την έκανε ακίνδυνη.                                                                                                                                                                                                                                                               Εξαγνισμός με ινδικά χοιρίδια    Σε σαμανιστικές κοινότητες είναι ευρέως διαδεδομένη η άποψη ότι η μαγική δύναμη που προκαλεί αρρώστιες μπορεί να αποδειωχθεί, εάν μεταβιβαστεί σε κάποιο ζώο. Στη λατινική Αμερική υπάρχει μια τελετουργία εξαγνισμού, κατά την οποία ο σαμάνος "εξαγνίζει" τον άρρωστο με τη χρήση ενός ζωντανού ινδικού χοιριδίου, στο οποίο μεταβιβάζει την αρρώστια, ενώ στη συνέχεια το σκοτώνει για να εξαλείψει την αρρώστια. Στο τέλος ερμηνεύει την αιτία και το είδος της αρρώστιας με την παρατήρηση των σπλάχνων του ζώου.                                                                                                            to-emblima.blogspot.com      

13 απίθανες φωτογραφίες από άγρια ​​κατσίκια "ορειβάτες" στα βράχια

Υποθετικά ότι, δεδομένου  είναι το ένστικτό τους, οι κατσίκες που αναρριχώνται πάνω στα βράχια δεν είναι κυριολεκτικά "τρελές". ακριβώς  ό,τι κάνουν το κάνουν για να τραφούν Κυρίως, να προφυλαχθούν από άλλα άγρια ζώα, να ... διασκεδάσουν,  Αλλά και πάλι  Είναι... τρελό το θέαμα αυτό!                                                                 

  

(source)

(source)

(source)

 

 

 

 

(source)

 

      

(source)

                                                                            (source)                                                                                                                                                                                                                                      source: twentytwowords.com

Τραγωδία στην ομογένεια της Φλόριδα

Κατακρεούργησε με μπαλτά τον Καραλουκά

Τραγωδία στην ομογένεια της Φλόριδα

 

Συγκλονισμένη είναι η ομογένεια στη Φλόριδα των ΗΠΑ, στο άκουσμα της φρικτής δολοφονίας του 61χρονου Δημήτρη Καραλουκά από τον υπάλληλό του.

Ο υπάλληλος – τέρας κατακρεούργησε μέχρι θανάτου με ένα μπαλτά τον Έλληνα Δημήτρη Καραλουκά  , επειδή «αυτός δημοσίευσε μια φωτογραφία του σε απευθείας σύνδεση χωρίς άδεια»…

« Πρέπει να μάθουμε να σεβόμαστε τους ανθρώπους , δεν έπρεπε να «ανεβάσει» την φωτογραφία » είπε ο 41χρονος δολοφονος Tilus Lebrun στους αστυνομικούς που τον συνέλαβαν

Ο άτυχος άνδρας δολοφονήθηκε άγρια μπροστά στα μάτια των πελατών του εστιατορίου του, δεχόμενος τρεις φορές επίθεση με τον μπαλτά στα πλευρά και μία στην πλατη.

Ο “Jimmy the Greek”, όπως τον ήξεραν οι θαμώνες και οι φίλοι  ήταν από τους πιο επιτυχημένους επιχειρηματίες  –εστιάτορες της ομογένειας.                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                 Πηγή: http://crimesonair.blogspot.gr/

Το μυστικό του ιερέα Λε Πεζ

Στις 29 Απριλίου 1975 έγινε μια πρωτοφανής ανακοίνωση στον κόσμο. Ο ιεραπόστολος και αρχαιολόγος Γκουστάβο Λε Πεζ δήλωσε πεπεισμένος ότι σε ανασκαφές στη Χιλή ανακάλυψε τις σορούς ανθρωπόμορφων πλασμάτων από άλλον πλανήτη, που ήταν θαμμένες στη Γη εδώ και χιλιάδες χρόνια. Άραγε παραπλανήθηκε ή έκανε πραγματικά μια από τις πλέον απίστευτες ανακαλύψεις στην ιστορία της αρχαιολογίας; Και προπαντός, που βρίσκονται σήμερα αυτοί οι νεκροί εξωγήινοι;                                

Ούτε ο ιερέας Λε Πεζ μπόρεσε να απαντήσει στο ερώτημα, εάν έχουν επισκεφθεί τον πλανήτη μας εξωγήινοι. Στη φωτογραφία, μια πιθανή τοποθεσία επίσκεψής τους στις Άνδεις.  
                                                                                                                                                Εξωγήινες μούμιες στο Σαν Πέδρο  Όταν ο Βέλγος ιερέας Λε Πεζ (1903-1980) εμφανίστηκε σε εκπροσώπους του Τύπου δήλωσε: «Πιστεύω ότι στους τάφους τους οποίους βρήκα, έχουν ταφεί εξωγήινες οντότητες. Το σχήμα του προσώπου σε κάποιες από τις μούμιες που ανακάλυψα ήταν κάτι το οποίο δεν έχουμε συναντήσει ποτέ στη Γη». Ο Λε Πεζ δεν ήταν ένας τυχαίος ερευνητής. Το 1955 διορίστηκε ιερέας στο χωριό Σαν Πέδρο, με πληθυσμό 2500 κατοίκων, το οποίο είναι χτισμένο σε υψόμετρο 2400 μέτρων, σε μια μικρή όαση της ερήμου Ατακάμα, στη βόρεια Χιλή. Υπήρξε, όμως, και αρχαιολόγος κι έτσι ξεκίνησε να ερευνά τον πολιτισμό των αυτοχθόνων Ατακαμένιος. Μέσα σε 20 χρόνια ανέσκαψε περίπου 5500 ταφους, στάμνες από καμένο πηλό, ξύλινες γροθιές, χρυσές αλυσίδες και άλλα κοσμήματα και, τέλος, στο ηφαίστειο Λικανκαμπούρ (υψόμετρο 5916 μέτρα) ανακάλυψε έναν χώρο τελετουργιών των αυτοχθόνων της ερήμου. Ο Λε Πεζ τιμήθηκε με τον τίτλο του διδάκτορα για τις υπηρεσίες που προσέφερε, έλαβε ανώτερα ευρωπαϊκά και αμερικανικά παράσημα και ονομάστηκε επίτιμος πολίτης της Χιλής. Ήξερε ότι με την ανακοίνωση του περί εξωγήινων διακινδύνευε τη φήμη του και το έργο μιας ολόκληρης ζωής, αλλά δεν δίστασε να δημοσιεύσει την ανακάλυψή του, γεγονός που αποδεικνύει ότι ήταν σίγουρος για τα πορίσματα του.                                                

Συχνά, τα ευρήματα των τάφων δημιουργούν πολύ περισσότερα ερωτήματα απ' όσα μπορούν να απαντηθούν (Μουσείο Σαν Πέδρο ντε Ατακάμα, Χιλη).   
                                                                                                                                             Τα εξαφανισμένα ευρήματα  Ο ιερέας Λε Πεζ, όμως, πήρε το μυστικό του στον τάφο, καθώς, όταν πέθανε το 1980, τα μουμιοποιημένα πτώματα είχαν εξαφανιστεί. Πιθανότατα, τα αινιγματικά ευρήματα μεταφέρθηκαν στο ρωμαιοκαθολικό πανεπιστήμιο της Αντοφαγκάστα, στη Χιλή, το οποίο υποστήριζε επίσημα την ανασκαφή στο Σαν Πέδρο. Ακόμα και κινηματογραφικές μαγνητοσκοπήσεις της ανακάλυψης των μυστηριωδών νεκρών εξαφανίστηκαν. Το πόσο σημαντική ήταν η υπόθεση για τον ιεραπόστολο φαίνεται από τη βαθιά δυσπιστία που έδειξε απέναντι στους επιστημονικούς του συνεργάτες. Λίγο καιρό πριν από τον θάνατό του, ο Λε Πεζ ξεκίνησε να επικοινωνεί με τον διάσημο Ελβετό συγγραφέα Έριχ φον Ντένικεν, ο οποίος πριν από χρόνια είχε διατυπώσει τη θεωρία ότι εξωγήινοι πολιτισμοί είχαν επισκεφθεί τη Γη σε προϊστορικές εποχές. Ο ιερέας ήθελε να του δείξει τις οντότητες που θεωρούσε ότι προέρχονταν από άλλους πλανήτες, αλλά λίγες ημέρες προτού φτάσει ο Ντένικεν στη Χιλή πέθανε ξαφνικά. Το ύστατο γράμμα του κατέληγε με τη φράση: «Κανείς δεν θα με πίστευε, εάν έλεγα τι άλλο βρήκα μέσα στους ταφους». Η απάντηση στο ερώτημα, εάν ο άνθρωπος είναι μόνος στο σύμπαν ή εξωγήινοι πολιτισμοί είχαν έρθει σε επαφή με τη Γη πριν από χιλιετίες, βρίσκεται ενδεχομένως σε κάποιο αρχείο αρχαιολογικών ευρημάτων της Χιλής.

Εδώ και 400 χρόνια δεν έχει βρέξει στην έρημο της Ατακάμα, κάτι που αποδείχθηκε ιδανικό για τις μούμιες, τις οποίες ανακάλυψε ο Ιησουίτης ιερέας Γκουστάβο Λε Πεζ, το 1975, και τις οποίες απέδωσε σε εξωγήινους. Στη φωτογραφία, ένα φρούριο των Ατακαμένιος κοντά στο Σαν Πέδρο στο οποίο οι πολεμιστές του λαού αμύνθηκαν ενάντια στους κατακτητές των Ίνκας.
                                                                                                                                                                                                                                                                                            Αρχαιολογικά ευρήματα στο σαν Πέδρο  Κατά την προκολομβιανή εποχή, στη βόρια Χιλή, την περιοχή με τις ξηρές ερήμους και τις μεγάλες λιμνοθάλασσες, ζούσαν οι Ατακαμένιος, οι οποίοι αυτοαποκαλούνταν «Λίκαν Αντάι», δηλαδή «άνθρωποι της γης». Μια από τις φυλές τους , οι Κούντζα, ήταν εγκατεστημένη κοντά στο σημερινό Σαν Πέδρο. Στην περιοχή πραγματοποιούσε επί 25 χρόνια ανασκαφές ο ιερέας Λε Πεζ, κατά τη διάρκεια των οποίων ανακάλυψε περισσότερες από 400 μούμιες. Προκειμένου να καταστήσει το πλήθος των ανακαλύψεών του προσιτό στο κοινό ανέγειρε ένα σύγχρονο μουσείο. Τα εντυπωσιακότερα κομμάτια της συλλογής του ήταν διάφορα παραμορφωμένα κρανία και μια μούμια ηλικίας 7.800 ετών, η οποία λόγω των χαρακτηριστικών του προσώπου της ονομάστηκε «Μις Χιλή». Οι εξωγήινοι, όμως, που ισχυριζόταν ότι ανακάλυψε ο Λε Πεζ, δεν εκτέθηκαν ποτέ στο μουσείο του.                                                                                      to-emblima.blogspot.gr

Μήπως κάποιος παρακολουθεί το κινητό σας;

                       Ανησυχείτε μήπως κάποιος παρακολουθεί το κινητό σας; Διαβάστε μερικά έξυπνα κόλπα για να προστατευτείτε...

1. Παρατηρήστε στο κινητό ασυνήθιστη «συμπεριφορά» όπως η οθόνη ενεργοποιείται μόνη της ή ανάβουν τα πλήκτρα.

2. Παρατηρήστε αν ακούγονται ασυνήθιστοι ήχοι όταν πραγματοποιείτε μια κλήση.

3. Μην επιτρέπετε πρόσβαση σε άγνωστες συνδέσεις Bluetooth.

4. Αφαιρέστε την μπαταρία του κινητού όταν δεν είναι σε χρήση.

5. Κάντε επαναφορά των εργοστασιακών ρυθμίσεων στο κινητό σας για να αφαιρέσετε τυχόν λογισμικό παρακολούθησης.

6. Να θυμάστε ότι το λογισμικό spyware σπανίως μολύνει τα τηλέφωνα που δεν έχουν πρόσβαση στο Ίντερνετ.

7. Ελέγξτε αν η μπαταρία είναι ζεστή. Αυτό μπορεί να σημαίνει ότι το τηλέφωνο δεν είναι στην πραγματικότητα κλειστό αλλά τρέχει κρυφά κάποιο πρόγραμμα.                                                                                                                                                                                                                                                        Πηγή:  www.toxwni.gr

Η Ανακήρυξη της Ελληνικής Δημοκρατίας

1924-2014. Ενενήντα χρόνια από την ανακήρυξη της ελληνικής δημοκρατίας.                                                                                                                                      Το Μάρτιο του 1924 καταλύεται επισήμως το μοναρχικό πολίτευμα και εγκαθιδρύεται η αβασίλευτη δημοκρατία. Κυρίαρχος του παιχνιδιού είναι τώρα ο πολυσπασμένος βενιζελογενής χώρος.                                                                                                             Η τελική φάση της πορείας προς την καθεστωτική αλλαγή αρχίζει ουσιαστικά με την καταστολή του φιλομοναρχικού κινήματος Γαργαλίδη - Λεοναρδόπουλου, που παρά λίγο να οδηγήσει την Ελλάδα σε σκληρό εμφύλιο πόλεμο. Δυο μήνες αργότερα το πολιτικό τοπίο ξεκαθαρίζει με την πλήρη επικράτηση των κομμάτων του βενιζελογενούς χώρου στις πρώτες μετά την καταστροφή εκλογές και την ουσιαστική εκδίωξη του πολιτικά αποδυναμωμένου βασιλιά Γεωργίου Β' στο εξωτερικό [Δεκέμβριος]. Λίγες ημέρες αργότερα αρχίζει τις εργασίες της η νέα Βουλή [Εθνοσυνέλευση] και επιστρέφει στην Ελλάδα ο Ε. Βενιζέλος, ο οποίος και σχηματίζει κυβέρνηση [12 Ιανουαρίου]. Η προσπάθεια του να επιβάλει ήπιο κλίμα στην πολιτική ζωή αποτυγχάνει πλήρως και ο ίδιος, τελείως απογοητευμένος, εγκαταλείπει και πάλι την πρωθυπουργία και την Ελλάδα.                                                                                                             Τον διαδέχεται στην εξουσία ο Γ. Καφαντάρης [11 Φεβρουαρίου] κι αυτόν μετά από λίγο ο Α. Παπαναστασίου [12 Μαρτίου], επί του οποίου δρομολογείται πλέον και τυπικά η πολιτειακή αλλαγή. Στις 24 Μαρτίου η κυβέρνηση Παπαναστασίου παίρνει ψήφο εμπιστοσύνης στη Βουλή [259 υπέρ, 3 κατά, 125 αποχές] και την επόμενη μέρα, μέσα στο πανηγυρικό κλήμα για τον εορτασμό της εθνικής επετείου, προχωρεί στην πράξη κατάλυσης της μοναρχίας. Η αλλαγή επικυρώνεται με τη θετική ψήφο και των 283 παρόντων βουλευτών. Στο σχετικό ψήφισμα της βουλής αναφέρεται, μεταξύ άλλων, ότι: <<Κηρύττει οριστικώς έκπτωτον την Δυναστείαν των Γλυξβούργων, στερεί όλα τα μέλη αυτής παντός δικαιώματος επί του θρόνου και της ελληνικής ιθαγενείας και απαγορεύει εις αυτά την εις Ελλάδα διαμονής>>.                                                                                    

              Ο ναύαρχος Κουντουριώτης, ο πρώτος Έλληνας πρόεδρος Δημοκρατίας.  

Την ανακήρυξη της Δημοκρατίας ακολουθούν μεγάλες και ενθουσιώδεις λαϊκές εκδηλώσεις, υπέρ της κυβέρνησης Παπαναστασίου και του Παύλου Κουντουριώτη, που μεταπηδά από το αξίωμα του αντιβασιλέα σ' εκείνο του προέδρου της νεοσύστατης Ελληνικής Δημοκρατίας. Η πολιτειακή μεταβολή της 25ης Μαρτίου 1924 θα επικυρωθεί με το λαϊκό δημοψήφισμα της 13ης Απριλίου, κατά το οποίο ψήφισαν 1.084.065 πολίτες, ενώ αποκλείστηκαν όσοι υπηρετούσαν στις ένοπλες δυνάμεις, καθώς και οι πρόσφυγες που δεν ήταν εγγεγραμμένοι στους εκλογικούς καταλόγους.                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                               Υπέρ της Δημοκρατίας ψήφισαν 758.422 ψηφοφόροι [δηλαδή ποσοστό 69.95%] και υπέρ της μοναρχίας 325.322 [δηλαδή ποσοστό 30.05%]. Σημειώνεται ότι τα ποσοστά αυτά είναι σχεδόν ταυτόσημα με εκείνα του αντίστοιχου πολιτειακού δημοψηφίσματος του 1974. Τα αποτελέσματα  του δημοψηφίσματος του 1924 αμφισβητήθηκαν από τη φιλοβασιλική παράταξη, της οποίας κύριος εκπρόσωπος υπήρξε ο Π. Τσαλδάρης. Ο τελευταίος διατήρησε τις επιφυλάξεις του για την πολιτειακή αλλαγή μέχρι το 1932.                                                                                                                                                           to-emblima.blogspot.gr

Μπίμινις: Μια βυθισμένη χώρα απέναντι από τη Φλόριντα

                                                                                                                                             Το νησιωτικό σύμπλεγμα των Μπίμινις βρίσκεται στα ανατολικά του Μαΐάμι της Φλόριντα και ανήκει διοικητικά στις Μπαχάμες. Ο περισσότερος κόσμος γνωρίζει το Μπίμινις ως τουριστικό παράδεισο και ιδανικό τόπο για ψάρεμα. Λέγεται, μάλιστα, ότι ο Αμερικανός συγγραφέας Έρνεστ Χέμινγουεϊ (1899-1961), στη δεκαετία του 1950, είχε ψαρέψει κοντά στα νησιά αυτά έναν τόνο που ζύγιζε 223 κιλά. Τα νησιά αυτά ασκούν μια ιδιαίτερη γοητεία στους επιστήμονες, καθώς οι υποθαλάσσιες έρευνες έφεραν στο φως ενδείξεις για την ύπαρξη ενός χαμένου πολιτισμού που άκμασε σε μια ήπειρο η οποία βυθίστηκε.                                                                                                                                

Ο λαός των Αραουάκων κατοικούσε κάποτε σε ένα νησιωτικό σύμπλεγμα του Ατλαντικού ωκεανού που σήμερα ονομάζεται Μπίμινις. Μετά την άφιξη του Χριστόφορου Κολόμβου, τον Ι5ο αι., οι αυτόχθονες εκδιώχθηκαν από τα νησιά. Για πολλές δεκαετίες τα Μπίμινις παρέμειναν ακατοίκητα και το 1629 προσαρτήθηκαν από τις Μπαχάμες και, κατ, επέκταση, από τη Μεγάλη Βρετανία. Τον 18ο αι. τα νησιά αποτελούσαν καταφύγιο πειρατών. Τον επόμενο αιώνα στα νησιά αυτά δόθηκαν πολλές μάχες στο πλαίσιο του πολέμου ενάντια στο δουλεμπόριο και στις αρχές του 20ού αι., κατά την εποχή της ποτοαπαγόρευσης, αναπτύχθηκε εκεί το λαθρεμπόριο οινοπνευματωδών ποτών. Στη δεκαετία του 1930 το νησιωτικό σύμπλεγμα έγινε και πάλι γνωστό και σήμερα αποτελεί δημοφιλή προορισμό νια ερασιτέχνες ψαράδες. Κάποιοι, πάντως, θεωρούν ότι τα Μπίμινις είναι η μυθική Ατλαντίδα.                                                                                                                                                                                                                                                                                 Αινιγματικός υποθαλάσσιος κόσμος                                                                                     Το 1968, μια ερευνητική αποστολή ανακάλυψε στον βυθό της θάλασσας κοντά στα Μπίμινις έναν σχηματισμό από μεγάλους ογκόλιθους. Ο σχηματισμός αυτός είχε το σχήμα του γράμματος J και μήκος 570 μέτρα. Πολλοί γεωλόγοι θεωρούν ότι πρόκειται για έναν τυχαίο υποθαλάσσιο σχηματισμό. Ωστόσο, κάποιοι άλλοι επιστήμονες, μετά από έρευνες, κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι αυτό που βρίσκεται κάτω από τα Μπίμινις είναι ανθρώπινο έργο και έχει ηλικία πάνω 12.000 χρόνια. Έτσι, σχηματίστηκε η άποψη ότι πρόκειται για απομεινάρι ενός μυστηριώδους πολιτισμού. Τεράστιοι ογκόλιθοι, κυκλώπεια τείχη, σχηματισμοί που μοιάζουν με ράγες και άλλοι υπερμεγέθης υποθαλάσσιοι σχηματισμοί διχάζουν τον επιστημονικό κόσμο. Πολλοί υπέθεσαν ότι πρόκειται για τη μυθική Ατλαντίδα, κυρίως επειδή τη δεκαετία του 1930 ο Αμερικανός μέντιουμ Έντγκαρ Κέις (1877-1945) είχε προβλέψει την ανακάλυψη της Ατλαντίδας κοντά στα Μπίμινις.                                                                                                                                                                                      

Ο Έρνεστ Χέμινγουεϊ, όπως άλλωστε και πολλές άλλες διασημότητες, επισκέφθηκε τα Μπίμινις. Χάρη σε αυτόν, το νησιωτικό σύμπλεγμα έγινε γνωστό στους ερασιτέχνες ψαράδες.                                                                                                                                                                           Η διαμάχη των ερευνητών                                                                                                      Ενώ οι γεωλόγοι, όπως ο Αμερικανός Νιλ Σίλι, εξακολουθούν να ισχυρίζονται ότι οι υποθαλάσσιοι σχηματισμοί που βρέθηκαν μπορούν να έχουν μονάχα φυσική προέλευση, κάποιοι αρχαιολόγοι, όπως ο Αμερικανός Ντέιβιντ Ζινκ, υποστηρίζουν το αντίθετο. Ο τελευταίος, το 1974, ερεύνησε διεξοδικά τον βυθό έξω από τα Μπίμινις και, εκτός από το τείχος σε μορφή αγγλικού J, ανακάλυψε και άλλα εντυπωσιακά ευρήματα. Σε αυτά συγκαταλέγονται ένας λαξευμένος λίθος με αυλακώσεις, που μοιάζουν να έχουν προέλθει από τεχνική επεξεργασία, καθώς και ένα κομμάτι μάρμαρο, το οποίο μάλλον προέρχεται από αρχαίο άγαλμα. Ο Ζινκ διέκρινε επίσης ότι οι πέτρες του βυθού συνέθεταν ένα γεωμετρικό σχέδιο το οποίο έμοιαζε με τη διαταξη των επτά άστρων των Πλειάδων. Ο Χριστόφορος Κολόμβος πάντως, στο δεύτερο ταξίδι του (1493-96) ανακάλυψε, μεταξύ άλλων, το αρχιπέλαγος των Μπίμινις και συνάντησε τον λαό των Αραουάκων.  Αυτοί του αποκάλυψαν την ύπαρξη ενός μυθικού βασιλείου με πολλές πηγές από τις οποίες έρεε αθάνατο νερό. Σύμφωνα με τους Αραουάκες, στην άγνωστη αυτή χώρα λατρεύονταν κάποιοι θεοί που είχαν έρθει από τα άστρα, ενώ το βασίλειο αυτό είχε βυθιστεί πριν από περισσότερα από 500 χρόνια.                                                                                                                                                                                    

Ο Ισπανός εξερευνητής Πόνσε ντε Λεόν ανακάλυψε τη Φλόριντα το 1513. Στην πραγματικότητα, αναζητούσε την πηγή του αθάνατου νερού, η οποία, σύμφωνα με τις διηγήσεις των Αραουάκων, βρισκόταν στα Μπίμινις.                                                                                                                                                                                                                                                     Έρευνα σε κατάσταση έκστασης                                                                                         Ο αρχαιολόγος Ντέιβιντ Ζινκ χρησιμοποίησε μια αρκετά παράδοξη μέθοδο για να ερευνήσει τους περίεργους σχηματισμούς που βρέθηκαν στα Μπίμινις. Επέλεξε από τους φοιτητές του εκείνους που είχαν ιδιαίτερες ψυχικές ικανότητες. Οι φοιτητές έκαναν ένα νοητικό ταξίδι σε κατάσταση έκστασης στον χαμένο πολιτισμό των Μπίμινις. Τα πειράματα αυτά δεν απέδωσαν ενιαία αποτελέσματα. Οι αναφορές που είχαν κοινά στοιχεία αξιολογήθηκαν αργότερα. Με βάση τα πειράματα του ο Ζινκ είναι πεπεισμένος ότι τα τείχη των Μπίμινις «δεν αποτελούν μονάχα έναν ιερό τόπο, αλλά και ένα μνημείο πνευματικών τελετουργιών με ιδιαίτερη ενέργεια». Δεν αποκλείει, επίσης, το γεγονός να συμμετείχε στη δημιουργία αυτού του μυθικού τόπου και μια «εξωγήινη νοημοσύνη».                                                                                to-emblima.blogspot.gr