Πανκ: έχει πεθάνει; θα το ήθελαν πολλοί. Ας δούμε μια σύντομη παρουσίαση του!

Πανκ: μια γενιά χωρίς προοπτική τρομοκρατεί το κοινό
                                                                                                                       «Sex Pistols" και Τζόνι Ρότεν, «No Future" και «The Clash". Το 1976 έρχεται το πανκ-ροκ και εν συνεχεία και οι πανκ. Με πολύχρωμα μαλλιά, μοικάνικο κούρεμα, δερμάτινα και παραμάνες, νεαροί καταλαμβάνουν πεζόδρομους και σιδηροδρομικούς σταθμούς.

Στις 28 Ιανουαρίου 1976 ένα συγκρότημα με το όνομα «Sex Pistols» δίνει συναυλία σε μία μικρή πόλη κοντά στο Λονδίνο, γεννώντας ένα κίνημα που ονομάζεται πανκ, το οποίο τρομοκρατεί το ευρύ κοινό και τελικά εμπορικοποιείται. Το πανκ (που μεταφρασμένο σημαίνει απορρίμματα ή κόπρανα), ξεκινά από τη μουσική σκηνή, σύντομα όμως εξελίσσεται σε υποκουλτούρα της βιομηχανικής κοινωνίας.                                                                                                                                                                              Το πανκ προέρχεται από το πανκ-ροκ, που αποτελεί την επιμελώς ατημέλητη απάντηση στο ροκ του '70 και στην τελειότητα που επιδίωκε τις τεχνικά υψηλές επιδόσεις. Για το πανκ-ροκ αρκούν τρία όργανα (κρουστά, κιθάρα και μπάσο), δεν υπάρχουν σόλο και οι συναυλίες διαρκούν κατά κανόνα το πολύ 40-60 λεπτά. Περισσότερη ώρα δεν αντέχουν ούτε τα τραγούδια ούτε ο ρυθμός αλλά ούτε και το υλικό. Κείμενα και μουσική αποπνέουν επιθετικότητα και οξύτητα. Ο σχετικός χορός ονομάζεται «πόγκο» και αποτελείται από απλούστατα πηδήματα και σπρωξίματα, τα οποία συνήθως καταλήγουν σε ξυλοδαρμούς.                                                                                                                                                        Συνηθισμένο είναι και το «stagediving», δηλαδή κατά τη διάρκεια της συναυλίας οι μουσικοί πηδούν από τη σκηνή στο πλήθος. Το «Anarchy in the UK» (Νοέμβριος 1976) των «Sex Pistols», γίνεται ο ύμνος του πανκ. Το τραγούδι αποσκοπεί προπάντων στην πρόκληση. Οι δημόσιες εκδηλώσεις πραγματοποιούνται πάντα έτσι ώστε να έρχονται αντιμέτωπες με τα ΜΜΕ. Η «No Future» γενιά, όπως ονομάστηκε από έναν στίχο του τραγουδιού «God save the Queen», ζητά ένα μέλλον αλλά όχι σαν το κατεστημένο. Δημιουργούνται σκηνές αποκλειστικά για να φιλοξενούν πανκ συναυλίες, κάτι που οφείλεται κυρίως στην επιθυμία διαμαρτυρίας ενάντια στον φάκελο της αστυνομίας για τους πανκ.                                                                                                                                                                               Παράλληλα με τη μουσική, εξίσου σημαντικό ρόλο παίζει και η

εμφάνιση, που ακολουθεί άγραφους νόμους. Απαραίτητες είναι οι αρβύλες Doc Martens, ανθεκτικά παπούτσια εργατών, ή κοντές στρατιωτικές μπότες, και το μαύρο κοντό δερμάτινο μπουφάν. Καρφιά, παραμάνες, καρφίτσες και φράσεις γραμμένες με το χέρι, όπως ονόματα συγκροτημάτων ή ένας στόχος με την επιγραφή «Πυροβόλησε λοιπόν, μπάτσε» αποτελούν βασικά στοιχεία ένδυσης. Το δερμάτινο μπουφάν οι οπαδοί του το φορούν πάντα, ακόμα κι όταν κάθονται στον ήλιο και όταν παίζουν ξύλο.                                                                                                            Οι παραμάνες αποδεικνύονται εκτός από διακοσμητικές και χρήσιμες καθώς αντιμετωπίζουν τις εμφανιζόμενες φθορές. Το σημαντικότερο όμως μέρος της εμφάνισης παραμένει το κεφάλι. Κοντά, αχτένιστα, ξανοιγμένα μαλλιά δημιουργούν το χτένισμα. Στις αρχές του '80 η μόδα αλλάζει: ένα μέρος του κεφαλιού, από τα αφτιά μέχρι περίπου στη μέση του κεφαλιού, ξυρίζεται και η λωρίδα που απομένει βάφεται με έντονα χρώματα. Το «έργο τέχνης» χτενίζεται προς τα πάνω και στέκεται κοκαλωμένο με τη βοήθεια μπίρας, σαπουνιού ή νερού με ζάχαρη, το μοικάνικο κούρεμα. Παραμάνες στα μάγουλα και τα αφτιά, ζώνες και περιλαίμια με καρφιά, ολοκληρώνουν την εικόνα του πανκ. Ο αριθμός των οπαδών της τάσης αυτής παραμένει γενικά μικρός.

                    Δημοφιλείς μουσικοί και συγκροτήματα πανκ
                                                                                                                    The Ramones
Το συγκρότημα από τη Νέα Υόρκη γράφει ένα επιθετικό ροκ και γίνεται γνωστό ανάμεσα στους επαναστάτες του ροκ. Την εικόνα των «αουτσάιντερ» τονίζουν οι τέσσερις μουσικοί με φθαρμένα δερμάτινα μπουφάν, σκισμένα τζιν και περίεργα κουρέματα.

Sex Pistols
Το συγκρότημα από το Λονδίνο ανήκει στους πιο ριζοσπαστικούς αντιπροσώπους του πανκ. Ο τραγουδιστής Τζόνι Ρότεν και ο μπασίστας Σιντ Βίσιους γίνονται σταρ. Επιτυχίες όπως το «God save the Queen», το «Holiday in the Sun» και το «Anarchy in the UK» είναι άμεσα συνδεδεμένες με το κίνημα του πανκ. Εκτός από τη μουσική τους σημαντικό ρόλο παίζει η εμφάνισή τους. Η Βιβιέν Γουέστγουντ, φίλη του παραγωγού τους Μάκολμ ΜακΛάρεν, δημιουργεί τα ρούχα του πανκ. Μετά από δύο χρόνια δράσης δίνουν την τελευταία τους συναυλία στις 14 Ιανουαρίου 1978 στο Σαν Φρανσίσκο.
                                                                                                                     The Clash
Ο Τζόι Στράμερ, ιδρύει το 1974, το συγκρότημα «101». Από αυτό και από το συγκρότημα πανκ «London SS» προκύπτουν το 1976 οι «The Clash». Το τετραμελές συγκρότημα περιοδεύει αρχικά με τους «Sex Pistols». Θέματα των τραγουδιών τους είναι ο ρατσισμός, η βιαιότητα της αστυνομίας και η κοινωνική αποξένωση. Η μεγαλύτερη επιτυχία τους είναι το «London Calling».
                                                                                                                    Νίνα Χάγκεν
Η Ανατολική Γερμανία απελαύνει τη Βερολινέζα, Νίνα Χαγκεν, λόγω της στράτευσής της υπέρ του Βολφ Μπίρμαν. Στα 19 της παίζει στο συγκρότημα «Auto-mobil». Η καριέρα της στη Δύση σφραγίζεται από τις θεαματικές της εμφανίσεις στα ΜΜΕ. Η Χαγκεν συνδέει τη φωνή της, που μοιάζει με φωνή όπερας, με επιθετικούς στίχους και πανκ μουσική. Στα τέλη του '70 σημειώνει μεγάλη επιτυχία.                                                                                                http://to-emblima.blogspot.com