ΜΑΓΙΣΣΕΣ ΚΑΙ ΚΥΝΗΓΙ ΜΑΓΙΣΣΩΝ

Μάγισσες και κυνήγι μαγισσών: Η πίστη στην ύπαρξη μαγισσών είναι ένα πολύ παλιό, παγκόσμιο φαινόμενο,που σχετίζεται στενά με τον σαμανισμό. Το γεγονός άτι φορείς μαγιάς θεωρούνταν κυρίως γυναίκες, οι οποίες είχαν την ικανότητα να καταστρέφουν τους καρπούς των αγρών, να εκτελούν μυστικές τελετές, να προκαλούν ασθένειες και κάνουν ερωτικά μάγια,οφείλεται σε πολλούς λόγους.Σίγουρα παίζει ρόλο σε αυτό η γυναικεία τάση προς τη βίωση οραμάτων και τη μαντεία,όπως και οι γνώσεις για την παρασκευή θεραπευτικών ουσιών και η μεγαλύτερη εγγύτητα με τη φύση. Η ιδέα της μάγισσας διαμορφώθηκε στις αρχαίες ειδωλολατρικές τελετές γυναικών προς τιμήν της Άρτεμης, θεάς του κυνηγιού και της γονιμότητας,και της αντίστοιχης ρωμαϊκής θεάς Ντιάνας.                                                                                                                                                                                                                                                                                            Φόβος για την ανεξέλεγκτη γυναίκα: Από τον μεσαίωνα θεωρούνταν επικίνδυνες όχι μόνο οι γυναίκες που έκαναν μάγια,αλλά και εκείνες που δεν είχαν στο πλάι τους κάποιον άντρα. Ο φόβος για τις μάγισσες προήλθε από τον φόβο των αντρών,ιδιαίτερα του κυρίαρχου κλήρου, για την αχαλίνωτη γυναίκα. Η ελευθερία της ερμηνευόταν κυρίως ως σεξουαλική ελευθεριότητα. Αυτό συνεπάγονταν ότι τελούσε υπό την επήρεια σατανικών δυνάμεων. Αυτή η εχθρική προς τις γυναίκες και τη σεξουαλικότητα, στάση της Εκκλησίας διευκόλυνε τους κληρικούς να δαιμονοποιούν τέτοιες γυναίκες παρουσιάζοντάς τες ως μάγισσες.                                                                                                                                                                                                                                                                                                                               Ο μάγος ως λυκάνθρωπος: Αλλά και κοινωνικά απροσάρμοστοι άντρες θεωρούνταν ύποπτοι για μαγεία. Καθώς ο λύκος αποτελούσε κατ εξοχήν ζώο του διαβόλου, οι άνθρωποι της εποχής εκείνης θεωρούσαν ότι ορισμένοι μάγοι μεταμορφώνονταν τη νύχτα σε αρπακτκούς λυκανθρωπους. Πίστευαν ακόμη ότι ο λυκάνθρωπος ήταν ένα "versipelis", δηλαδή ότι άλλαζε δέρμα..Ως λυκάνθρωπος έβγαζε τη νύχτα προς τα έξω το δέρμα του, το οποίο την ημέρα, όταν εμφανιζόταν με την ανθρώπινη μορφή του, ήταν στραμμένο προς τα μέσα. Αυτή η παράξενη θεωρεία, που διατύπωσε ο Γάλλος καθηγητής της νομικής Ζαν Μποντέν (1530-1596) στο διαβόητο έργο του "Δαιμονομανία των μάγων" το έτος 1580,αποτέλεσε αφορμή για τα χειρότερα βασανιστήρια. Στους ύποπτους αφαιρούσαν το δέρμα από το υπόλοιπο σώμα, προκειμένου να βρουν την τριχωτή εσωτερική πλευρά. Αν δεν μπορούσαν να την βρουν, αυτό δεν σήμαινε ωστόσο για το θύμα ούτε απόδειξη της αθωότητάς του ούτε σωτηρία.                                                                                                                                                                                                                                                                                     Κυνήγι μαγισσών: Η εκκλησία ήξερε πολύ επιδέξια να εκμεταλλεύεται τους φόβους του λαου για ανθρώπους που διέθεταν "υπερφυσικά" χαρίσματα, αποδίδοντας όλα τα ανεξήγητα φαινόμενο σε ενέργειες του διαβόλου. Το γεγονός αυτό οδήγησε σε αμίλητες διώξεις μαγισσών, κυρίως την περίοδο ανάμεσα στον 16ο και στον 18ο αι., οπότε οι ύποπτες γυναίκες κατηγορούνταν για ερωτικές σχέσεις με τον διάβολο (crimen exceptum) ή για μαγεία (crimen magiae). Μετά από βασανιστήρια αναγνωρίζονταν οι μάγοι και οι μάγισσες και τελικά εξοντώνονταν. Αυτό το κυνήγι μαγισσών δεν είχε μόνο ως επακόλουθο κτηνώδης κακοποιήσεις,προκειμένου να αποσπαστούν οι ομολογίες, αλλά και τη συνεχή επινόηση νέων θεοκρισιών,στις δοκιμασίες με νερό,φωτιά και αίμα επικαλούνταν μια ανώτερη δύναμη, για να αποκαλύψει την αθωότητα των υπόπτων η να τιμωρήσει την ενοχή τους. Ο Φλαμανδός γιατρός Γιόχαν Βίρους (1515-1588) ήταν ένας από τους πρώτους που εκφράστηκε σφοδρά ενάντια στην άποψη ότι οι μάγισσες έχουν συνάψει συμφωνία με τον διάβολο. Διατύπωσε μια ψυχολογική θεωρία, σύμφωνα με την οποία επρόκειτο για "μελαγχολικά άτομα", που απλώς έπλαθαν στο μυαλό τους αυτή τη συμφωνία. Εκτός αυτού, υποστήριξε ότι ήταν "άξια οίκτου και όχι τιμωρίας". Ωστόσο, ακόμα και έως τον 18ο αι. πολλοί ψυχικά νοσούντες κατηγορήθηκαν ότι πίστευαν στην ύπαρξη μαγισσών.                                                                                                                       Το κυνήγι μαγισσών και το σφυρί των μαγισσών: Το 1484 ο πάπας Ινοκέντιος Η', ένας από τους πιο ανάξιους πάπες της αναγέννησης, εξέδωσε τη λεγόμενη "Βούλα των μαγισσών", που ενίσχυε την καταδίωξη των υποτιθέμενων μαγισσών, γεγονός που είχε ολέθρια αποτελέσματα. Το 1487 ο Χάινριχ Ινστιτόρις και ο Γιάκομπ Σπρένγκερ δημοσίευσαν το περίφημο "Σφυρί των μαγισσών" ("Malleus Maleficarum") στο οποίο παρουσίαζαν τα χαρακτηριστικά ενός μάγου ή μιας μάγισσας και έδιναν οδηγίες για την καταπολέμησή τους. Υπό την επιρροή αυτού του έργου εντάθηκε η πίστη στην ύπαρξη μαγισσών και μετατράπηκε σε μανία για την εξόντωσή τους. Άρχισε μια κυριολεκτική δίωξη μαγισσών, πρώτα στη Γαλλία και κατά τον 16ο αι. και στη Γερμανία. Αυτή η μανία για την εξόντωση των μαγισσών εντάθηκε με τις δίκες της ρωμαϊκής Ιεράς Εξέτασης και τα βασανιστήρια,τα οποία "αποδείκνυαν την ενοχή" πρακτικά κάθε κατηγορούμενου και συνεπώς ενίσχυαν τη μανία για την εξόντωση των μαγισσών.                                                                    

 http://to-emblima.blogspot.com