Μετά τη Συνθήκη της Λωζάννης η φασιστική Ιταλία προβαίνει σε μια εξοργιστικά προκλητική ενέργεια. Καταλαμβάνει στρατιωτικά και κρατά κάτω από την κατοχή της για έναν περίπου μήνα την Κέρκυρα.
Όλα ξεκινούν στις 27 Αυγούστου 1923, ένα μήνα περίπου μετά τη Συνθήκη της Λωζάννης. Την ημέρα εκείνη βρίσκονται άγρια δολοφονημένοι κοντά στο φυλάκιο της Κακαβιας, ο Ιταλός στρατηγός Τελίνι, τρεις ακόμα ιταλοί αξιωματικοί και ο διερμηνέας τους, που μεριμνούν για την οριστική χάραξη της ελληνοαλβανικής μεθορίου. Η ελληνική κυβέρνηση καταδικάζει απερίφραστα το έγκλημα και ξεκινά διαδικασίες για την ανακάλυψη των ενόχων, ενώ το νεαρό φασιστικό καθεστώς της ιταλίας το καταλογίζει στην ελληνική πλευρά και εκδίδει ένα ωμότατο τελεσίγραφο, με το οποίο απαιτεί <<ικανοποίηση>>. Τα πράγματα σοβαρεύουν το μεσημέρι της 31ης Αυγούστου, όταν εμφανίζεται στα ανοιχτά της Κέρκυρας μια ισχυρή αρμάδα του ιταλικού στόλου. Ο διοικητής της ναύαρχος Σολάρι, ζητάει τελεσιγραφικά από το νομάρχη Π. Ευριπαίο την παράδοση του νησιού μέχρι τις 5 το απόγευμα, ενώ γίνεται -με αρκετή καθυστέρηση- και σχετική ιταμή παράσταση του ιταλού πρεσβευτή Μοντάνα στο στρατιωτικό καθεστώς της Αθήνας.
Κι ενώ οι ιθύνοντες της Αθήνας δείχνουν να τα έχουν σχεδόν χαμένα, οι ιταλοί κλιμακώνουν την πρόκλησή τους. Βομβαρδίζουν ανελέητα το φρούριο της Κέρκυρας (στέλνοντας 15 αμάχους στο θάνατο) και σταματούν μόνον όταν η μικρή ελληνική φρουρά του νησιού αναγκάζεται να υψώσει λευκή σημαία. Ακολουθεί η απόβαση των ιταλικών αγημάτων, που καταλύουν τις ελληνικές αρχές και επιβάλλουν στην Κέρκυρα καθεστώς ανοιχτής στρατιωτικής κατοχής. Η Ελληνική κυβέρνηση θα αντιδράσει σπασμωδικά και άτολμα στη φασιστική πρόκληση και θα προσφύγει απλώς στη διεθνή κοινότητα, απαιτώντας την αποχώρηση των εισβολέων. Και τελικά θα δεχτεί τη μεσολάβηση, όχι της Κοινωνίας των εθνών (όπου θα εύρισκε συμπαράσταση από πάμπολλα κράτη), αλλά της Πρεσβευτικής Διάσκεψης, που τον βαρύνοντα ρόλο διαδραμάτιζαν η Αγγλία και η Γαλλία. 
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου