Των Ελλήνων η μετανάστευση στις ΗΠΑ

Το 1907 καταγράφεται η μεγαλύτερη μετανάστευση από την Ελλάδα στο Νέο Κόσμο. Μέτα τις εξευτελιστικές διαδικασίες στη νήσο Έλις, αρχίζει για τους νεοφερμένους η περιπέτεια της επιβίωσης.                                                                                                                                                                       Η εξακρίβωση του πραγματικού αριθμού των Ελλήνων που μετανάστευσαν κατά την πρώτη δεκαετία του αιώνα μας στις ΗΠΑ είναι πράγμα δύσκολο, αν όχι αδύνατον. Κι αυτό, γιατί ένα τεράστιο μέρος όσων αναζήτησαν την τύχη τους στο Νέο Κόσμο προερχόταν όχι μόνο οπό την ελληνική επικράτεια, αλλά από την οθωμανική αυτοκρατορία στα όρια της οποίας άνηκε ακόμη την εποχή εκείνη η Μακεδονία, η Ήπειρος και η Θράκη.                                                                                                                                            Αδιευκρίνιστος είναι ακόμα και ο αριθμός των Ελλήνων που έφυγαν από την Κωνσταντινούπολη και τη Μικρά Ασία, καθώς και από άλλες περιοχές όπου ζούσε αλύτρωτος ελληνισμός. Σύμφωνα, πάντως, με κάποιες επίσημες καταμετρήσεις, το 1907 αφίχθηκαν στις ΗΠΑ 36.580 Έλληνες μετανάστες, έναντι 19.489 του 1906 και 21.489 του 1908. Επρόκειτο δηλαδή για ένα σημείο καμπής, που αξίζει να επισημανθεί. Ο αριθμός αυτός θα ξεπεραστεί μόνο το 1913 και 1914 (με 38.444 και 36.583 Έλληνες μετανάστες, αντιστοίχως).                                                                                                     Οι μαρτυρίες για τις συνθήκες που αντιμετώπισαν οι συμπατριώτες μας μόλις έφταναν στη νέα τους πατρίδα είναι αρκετά δραματικές. Μετά από ένα πολυήμερο εξαντλητικό ταξίδι, έφθαναν στο λιμάνι της Νέας Υόρκης, όπου έμελλαν να υποστούν μια επώδυνη και εξευτελιστική διαδικασία. Πιο συγκεκριμένα, κατευθύνονταν στη νησίδα Έλις, όπου διαπιστωνόταν το αν πληρούν τις προϋποθέσεις του «νόμου περί μεταναστεύσεως», αν δηλαδή είναι σωματικά υγιείς αλλά και «υγειών αρχών».                                                                                                                                          

                                                                                                                           Με βάση το νόμο αυτό, αποκλείονταν από το δικαίωμα εισόδου στη χώρα όσοι έπασχαν από σοβαρό νόσημα (π.χ. οι φυματικοί), οι πνευματικά καθυστερημένοι, οι ψυχοπαθείς, οι γέροντες και οι ασυνόδευτοι ανήλικοι, καθώς επίσης και οι αναρχικοί, οι πόρνες και οι κάθε είδους εγκληματίες.                                                                                                                                Οι σχετικές εξετάσεις γίνονταν με συνοπτικές και αυταρχικές διαδικασίες, στη διάρκεια των οποίων ο περιδεής υποψήφιος μετανάστης δεν μπορούσε βέβαια να υποβάλει ενστάσεις, μια και αγνοούσε κι αυτήν ακόμα την αγγλική γλώσσα. Και δεν ήταν σπάνιες οι περιπτώσεις μεταναστών που «κόβονταν» γιατί έτσι απλώς αποφάσιζαν (εξετάζοντας φυσιογνωμίες) οι υπεύθυνοι της νήσου Έλις.                                                                                                Μετά από αυτή τη διαδικασία, εκείνοι που είχαν απορριφθεί οδηγούνταν πάλι στα πλοία για το πικρό ταξίδι της επιστροφής, αφήνοντας πίσω τους άλλα μέλη της οικογένειάς τους, καθώς και τα όνειρα που είχαν στηρίξει σ' αυτή τη μετανάστευση. Οι άλλοι, οι «τυχεροί», έβγαιναν στη Νέα Υόρκη, άγνωστοι μεταξύ αγνώστων, για να ζητήσουν την τύχη τους.                                                                                                                                                     Από τη στιγμή αυτή άρχιζε ένας νέος «Γολγοθάς» για τους μετανάστες, που γρήγορα διαπίστωναν ότι δεν είχαν φτάσει στην ποθούμενη «Γη της Επαγγελίας», αλλά σ' ένα περιβάλλον στο οποίο πρέπει να παλέψεις σκληρά για την ίδια την επιβίωση.                                                        

 Έλληνες εργάτες ορυχείων στην πολιτεία της Νεβάδα.                                                                                                                                 Οι περισσότεροι αναζητούσαν καταφύγιο στις μεγαλουπόλεις, όπου υπήρχαν περισσότερες ευκαιρίες για μεροκάματο και συμπαγείς ελληνικές κοινότητες. Όμως αυτή είναι μια άλλη ιστορία.                                                                                                                                                                http://to-emblima.blogspot.gr/