Στο φαλημέντο του κόσμου αυτού ο καβαλάρης εγώ τ' ουρανού...

«Αυτοκτονώ γιατί τον τελευταίο καιρό είχα κάποια προβλήματα.

Για την ενέργεια μου αυτή ας μην αναζητήσει η αστυνομία κανένα υπεύθυνο. Οι δημοσιογράφοι ας μη ασχοληθούν μαζί μου.»                     Νικόλας Άσιμος, 17 Μαρτίου 1988

                                                                                                                    Δεν μπορούμε να γνωρίζουμε κατά πόσο οι νεκροί είναι ή δεν είναι «επικίνδυνοι», ούτε και κατά πόσο η δυναμικότητα των πράξεών τους παραμένει ζωντανή ή καταντά σιγά σιγά μια ατραξιόν για να προωθηθεί αυτή η μάσκα που φορούν στον πεθαμένο, αλλά που δεν έχει καμιά σχέση με αυτόν.
                                                                                                              Γνωρίζουμε μόνο ότι πέρασαν κοντά 26 χρόνια από τον θάνατο του Άσιμου κι ότι όσο περνά ο καιρός, έστω κι αν ο ίδιος δεν το 'θελε, γίνεται όλο και πιο γνωστός. Γεννημένος το '49 στη Θεσσαλονίκη και μεγαλωμένος στην Καβάλα, επιστρέφει το '67 στη γενέτειρά του ως πολιτικοποιημένος φοιτητής, ενώ στα τέλη της χούντας έρχεται στην Αθήνα.

                                                                                                                  Εμφανίσεις σε μπουάτ, το πρώτο 45αρι, η ανάμειξη του με τον αναρχικό χώρο και η φυλάκισή του το '77 (ως υποκινητής επεισοδίων μετά τον θάνατο των Μπάαντερ, Έσλιν και Ράσπε) η αυτοδιαχείριση της μουσικής του με προσωπικές ηχογραφήσεις (τραγούδια που και σήμερα δεν είναι εύληπτα από το ευρύ κοινό), oλα αυτά σφραγίζουν τη ζωή του Άσιμου τη δεκαετία του '70.     
                                                                                                                         Το 1981 «τυπώνει την ανάσα του στο χαρτί», διακινώντας το βιβλίο του «Αναζητώντας Κροκάνθρωπους» και το 1982 κυκλοφορεί τον δίσκο «Ξαναπές (0)», ενώ το 1987 γίνεται ευρύτερα γνωστός συνεργαζόμενος με τον Παπακωνσταντίνου στα «Χαιρετίσματα». Μετά τον θάνατό του κυκλοφορούν άλλοι δύο δίσκοι: «Το φανάρι του Διογένη» (1989) και «Γιουσουρούμ/Στο φαλημέντο του κόσμου» (1992).                                                                                                                                                         Ίσως αυτό που αξίζει περισσότερο να πει κανείς για τον Άσιμο είναι ότι μας έδωσε την εικόνα ενός σύγχρονου Διογένη. Ζώντας στο δικό του πιθάρι, στο «αχούρι της οδού Καλλιδρομίου», έψαχνε με το φανάρι να βρει έναν άνθρωπο, απέριττος, προκλητικός, σκωπτικός, αντικομφορμιστής κι αναιδέστατος απέναντι σε οτιδήποτε ψεύτικο μέχρι το τέλος του.                                                                                                                                       «Έχω μια τελευταία επιθυμία. Γιατί ένας πολέμαρχος πάντα την έχει. Εάν με σκοτώσει κάποιος, γιατί δεν πρόκειται να σκοτωθώ μονάχος, ούτε να αυτοκτονήσω, θέλω να με ξεχάσετε όλοι», έλεγε ο Άσιμος στην «ελευθεροτυπία» τον Μάιο του 1987.            

                                                                                                                    Ωστόσο τα πράγματα δεν ήρθαν έτσι όπως τα είχε περιγράψει, καθώς τον τελευταίο καιρό αντιμετώπιζε έντονα προβλήματα και δεν είχε κανένα να τον βοηθήσει πέρα από τον εαυτό του, καθώς συνειδητοποιούσε ότι «ο βιασμός μου είναι η βία της απάθειάς σας». «Θα περιμένω άλλη μια μέρα μήπως γίνει ένα θαύμα», έλεγε σε σημείωμά του γύρω στα μέσα του Φλεβάρη, για να το αντικαταστήσει μια μέρα πριν την αυτοκτονία του: «Το θαύμα δεν έγινε. Η ζωή τελειώνει», κι η ζωή για τον Άσιμο τελείωσε εκείνη την Πέμπτη.                                                                                                                           Η κηδεία του έγινε το Σάββατο κι αυτή τη φορά τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Πολύς κόσμος είχε συγκεντρωθεί για να χαιρετήσει για τελευταία φορά τον Νικόλα, τόσο πολύς που η μητέρα του ψέλλιζε «δεν ήξερα παιδί μου ότι έχεις τόσους πολλούς φιλους», τόσο πολύς που θύμιζε με πικρία σε μερικούς τον Άσιμο να τραγουδά πως «ίσως να ξανάρθεις όταν θα 'χω πια χαθεί ή θα μ' έχουν θάψει ή θα έχω μαραθεί...».