Η Τούρκικη κακουργία εμπνευστής των εγκλημάτων των Ναζί

Η τουρκογερμανική φιλία, συμμαχία και συνεργασία επισφραγίζεται με ένα αληθινά τρομερά εντυπωσιακό - για κείνη την εποχή - έργο: Τη σιδηροδρομική σύνδεση Βερολίνου - Σόφιας - Κωνσταντινούπολης - Βαγδάτης. Η Γερμανία, ανερχόμενη, αφήνει να διαγραφεί ξεκάθαρα η πρόθεσή της να πλήξει - σε μια δεδομένη στιγμή - τη βρετανική ισχύ στο ουσιαστικότερο οικονομικό βάθρο της: Στις Ινδίες!                                                      

                                                                                                                         Η Αγγλία, βλέποντας ότι ο ως χθες «αχμάκης» υποταχτικός της και βαστάζος της μετατρέπει τον εαυτό του σε γέφυρα για να τη ζημιώσει ανεπανόρθωτα αντιδρά σύντομα και αποφασιστικά: Ξεσηκώνει τις μικρές βαλκανικές χώρες εναντίον της Τουρκίας. Ξεσπάει ο πόλεμος του Ι912, προκαλούνται αναστατώσεις, συγκρούσεις, φονικά. Τα Βαλκάνια μετατρέπονται σε μπαρουταποθήκη ικανή να δημιουργήσει παγκόσμια ανάφλεξη.                                                        

                                                                                                                       Και η μοιραία στιγμή φτάνει συγκλονιστική: Στο Σαράγιεβο ανάβει ο σπινθήρας της Α' Παγκόσμιας πολεμικής θύελλας! Η Τουρκία, στο πλευρό της Γερμανίας σπεύδει να βοηθήσει τη σύμμαχό της, να μπει στον πόλεμο, για ν' αποφύγει κάποιες διεθνείς υποχρεώσεις που έχει αναλάβει σχετικές με την Αρμενία και τις άλλες εθνότητες. Eυκαιρία, λοιπόν, να χρησιμοποιηθεί το αποτελεσματικότερο μέσον που χρησιμοποιούσε πάντα η τούρκικη πολιτική: Το σπαθί...

Οι ελληνικοί πληθυσμοί των παραλίων της Μ. Ασίας, απόγονοι των δημιουργών του περίλαμπρου ελληνο -χριστιανικού πολιτισμού οδηγούνται κατά μάζες προς το βάθος της Ανατολίας. Όποιος επιζήσει θα' ναι πολύ τυχερός. Οι περισσότεροι αφήνουν τα κόκκαλά τους ν'αξασπρίζουν στα αφιλόξενα μικρασιατικά οροπέδια.                                                                                                                                                                                Χαρακτηριστική περιγραφή της τούρκικης κτηνωδίας και βαρβαρότητας μας δίνει ο διαλεχτός Σμυρνιός ιστορικός Δημήτρης Φωτιάδης στο έργο του ‹‹Ενθυμήματα»: Με την κήρυξη του παχκόσμιου πόλεμου οι Νεότουρκοι, με την έγκριση των Γερμανών, ξαπολούνε τη βία και τον τρόμο. Από τον Τσεσμέ, απέναντι από τη Χίο, ως τον Ελλήσποντο, η μάνα κλαίει το παιδί και το παιδί τη μάνα. Λεηλατούν, σκοτώνουν, καίνε χωριά κι αναγκάζουν τον κοντά στις ακτές πληθυσμό να εγκαταλείψει τα πάντα και αποτραβηχτεί στο εσωτερικό. Καθώς γράφει ο Ε. Sartiaux («L' Asie Mineure Grecque» Paris 1919, σ.187): «Λυσίκομες γυναίκες, ξιπόλητοι άντρες και παιδιά τρέχανε στα βουνά να βρούνε σωτηρία. Οι δρόμοι γέμισαν κουφάρια. Κάποιος Τούρκος χασάπης κρέμασε από το τσιγκέλι του κομμάτια από άντρα που σκότωσε βάζοντας τούτη εδώ τη διαφημιστική επιγραφή: «Χριστιανικό Κρέας». Για τούτη την κόλαση που ξαπολύθηκε το μεγαλύτερο ζήλο τον δείχνουν ο υπουργός των Εσωτερικών Ταλαάτ κι ο βαλής της Σμύρνης Ραχμή». Ο Bi Alaux («Le declin de I' Hellenisme›› σ. 63), λέει: «Στις 16 Ιουλίου 1915 ο αστυνόμος του Μπαλουκεσέρ διαλαλούσε στην πλατεία πως πούλαγε γυναίκες χριστιανών για 10 παράδες τη μια!».                                                                                                                                    

   Γυρνούμε 110 χρόνια πίσω από την εποχή που ανιστορούμε. Στο 1804, στην εποχή του Αλήπασα. Στο μοναστήρι του Σέλτσου, έπειτα που με μπαμπεσιά πάτησε το Σούλι ο Αλήπασας, κλείστηκαν κάμποσοι από τους κατατρεγμένους. Κράτησαν τέσσερις μήνες. Μα τέλος οι αληπασαλήδες το παίρνουν. Τότε 160 Σουλιώτισσες, προκρίνοντας από το βιασμό και τη σκλαβιά το θάνατο, τρέζανε στον Ασπροπόταμο και «ανοίξασαι τας αγκάλας ερρίφθησαν εις αυτόν αυθορμήτως» (Περραιβού «Ιστορία Σουλίου και Πάργας», εκδ. β', Βενετία 1815, σ. 98). Όμοια μ' αυτές στο χωριό Κούνακα της Τραπεζούντας 26 κοπέλες πέφτουν στο ποτάμι και πνίγουνται. Προτίμησαν κι αυτές, για να γλιτώσουν από τον άνθρωπο - κτήνος, το δρόμο που δεν έχει γυρισμό. Ο H. Barby στην εφημερίδα «Le Jurnal» (9.6.1916) ανιστορά πως κοριτσάκια βιάζονταν πρώτα από τους αξιωματικούς κι έπειτα παίρνανε σειρά οι στρατιώτες.                        

                                                                                                                          Το πολύπαθο Αϊβαλί για δεύτερη φορά έπειτα από το Εικοσιένα το βρίσκει η συμφορά. Οι 30.000 ψυχές που το κατοικούσαν αναγκάζονται, δίχως να τους αφήσουν να πάρουν τίποτα μαζί τους, να παρατήσουν τη γενέθλια γη τους. Σαράντα πέντε μέρες περπάτησαν ώσπου να φτάσουν -όσοι άντεξαν - γυμνοί και ξετραχηλισμένοι στο Γενή Σεχήρ και στο Μπελιτζιίκ. Να πως περιγράφει τη μοίρα τους επίσημη από την Κωνσταντινούπολη έκθεση που βρίσκεται στο Αρχείο του Υπουργείου των Εξωτερικών: «Η σκιαγραφία παριστά σύμφυρμα σκελετών. Τα δεινοπαθήματά των απίστευτα. Η κατάστασις απελπιστική. Τα εφθαρμένα ενδύματά των δεν δύνανται να περισφίγξωσι τον σκελετόν των. Νομίζει τις, ότι βλέπει την εικόνα της κολάσεως του Ντάντε, όστις περιοδεύων είδε φάσματα μετ' οστέων και μόνης της επιδερμίδος».                                                                                                                                                                                                     Συγκρατούσε τους Τούρκους από μια δίχως προσχήματα γενοκτονία, ωσάν εκείνη των Αρμενίων, ο φόβος για αντίποινα, όπως τότε ζούσαν στην Ελλάδα 400.000 οθωμανοί. Σοφίστηκαν λοιπόν έναν άλλον νομιμοφανή τρόπο να ξεπαστρέψουν τον ανδρικό πληθυσμό. Επιστράτεψαν όλους τους Ρωμιούς από τα 18 ως τα 48 χρόνια. Δε θα τους έδιναν βέβαια όπλα. Θα υπηρετούσαν στα Αμελέ Ταμπουρού, στα Τάγματα Εργασίας καθώς ευφημιστικά τα ονόμασαν. Στην πραγματικότητα, ήταν τάγματα θανάτου.                                                                                                                                                                                                                          Έχοντας για μοναδική σχεδόν τροφή τους τα χόρτα που μάζευαν στο δρόμο, ξυπόλητοι καθώς τα παπούτσια τους έλιωσαν, τους σύρανε ως τη Βαγδάτη και τον Καύκασο. Ο Ταλαάτ, ο δημιουργός των Αμελέ Ταμπουρού, ειρωνικά τα ονόμασε «τάγματα πολιτισμένου θανάτου». Η μόνη σωτηρία ήταν να γίνεις κατσάκης (φυγόστρατος). Είτε ν' ανέβεις στα βουνά είτε να ζεις μέσα σε κάποια καταπαχτή στα υπόγεια ή στα ταβάνια του σπιτιού σου. Απόμενε όμως και το μπαξίσι. Αυτό γινόταν σχεδόν φανερά στη Σμύρνη.                                                                                                                                                        Το αλισβερίσι -καλύτερα πες το μαύρη αγορά της ζωής - είχε το στέκι του στο Μπεύλέρ σοκάκι (ο δρόμος των μπέηδων). Εκεί μπορούσες, πλερώνοντας βαριά, να πάρεις χαρτί απαλλαγής για ένα χρόνο. Αν ήθελες να σου δώσουν άδεια και τον άλλο χρόνο η τιμή ανέβαινε πολύ. Ο παράς, για όσους τον έχουν, ανοίγει πολλές πόρτες. Κι αυτήν ακόμα της «παράνομης» ζωής. Ο Σολομωνίδης, στο βιβλίο του «Ύμνος και θρήνος της Σμύρνης» (σ. 230), γράφει: «Δεκάδες χιλιάδες χρυσές λίρες κι εκατομμύρια μπαγκανότες (χάρτινες λίρες) διοχετεύτηκαν κατά τον τρόπο αυτό  από τα θυλάκια των Ελλήνων της Σμύρνης στα χέρια των Τούρκων του Μπεύλέρ σοκάκι».                                                                                                                              

                                                                                                                          Μα η φτωχολογιά; Γι' αυτήν, εξόν από το δρόμο να γίνουν κατσάκηδες, τους απόμεναν τα Ταβάν Ταμπουρού (τα τάγματα των Ταβανιών), όπως χαραχτηριστικά ονόμασαν όσους για χρόνια κρύφτηκαν στα ταβάνια των σπιτιών τους. Μονάχα σ' ένα μαχαλά της Σμύρνης, του Σκαλαμπρίνι, ξετρύπωσαν, όταν ο πόλεμος τέλειωσε, 890 ταβάν -ταμπουρήδες. Πόσοι ήταν εκείνοι που χάθηκαν στα Αμελέ Ταμπουρού? Ο υπολογισμός είναι δύσκολος. Άλλοι μιλούν για 300.000 χιλιάδες κι άλλοι τους ανεβάζουν σε σημαντικά περισσότερους. Όσοι κι αν ήταν, η τραγωδία του «πολιτισμένου θανάτου» του Ταλαάτ στάθηκε δαιμονική.                                                                                                                                                                        Όμως, οι επανειλημμένες διαμαρτυρίες της ελληνικής κυβέρνησης στην παγκόσμια κοινή γνώμη - τότε η κοινή γνώμη λαμβανότανε σοβαρά υπ' όψη - και η πρόθεση του Γερμανικού Κάιζερ Γουλιέλμου Β', συμμάχου των Τούρκων μετριάζουν κάπως τις τούρκικες φρικαλεότητες εναντίον των ελληνικών πληθυσμών. 'Επειτα δεν είναι λίγοι οι Έλληνες, που φεύγοντας τις τούρκικες διώξεις περνάνε στα κοντινά ελληνικά νησιά, όπου εγκαταστημένοι προσωρινά περιμένουν με αγωνία τη στιγμή της εκδίκησης. Μα εκεί που η τούρκικη βαρβαρότητα ξεπερνάει κάθε γνωστό όριο και φτάνει σε απίθανα ρεκόρ κακουργίας είναι οι διώξεις εναντίον των Αρμένηδων.                                                                                                           Πραγματοποίησαν σε βάρος τους μοναδικές στα χρονικά μέθοδες εξόντωσης, που απ' αυτές εμπνεύστηκαν «ιδέες» και συστήματα φρικαλεότητας οι συμμορίες των ναζί, για να τις εφαρμόσουν σε βάρος των Εβραίων και των άλλων κρατουμένων στα διάφορα κολαστήρια του θανάτου. Όσο κι αν φαίνεται παράδοξο οι σημερινοί ηγέτες του«περιούσιου λαού» (Εβραίοι) εφαρμόζουν πιο τελειοποιημένες μέθοδες βασανισμού και καταπίεσης σε βάρος των υπό την κατοχή τους αραβικών πληθυσμών.                                                                                                                      http://to-emblima.blogspot.gr/