Εκατό χρόνια ακριβώς από την ελληνική επανάσταση του 1821, η Ελλάδα έχει τη ευκαιρία να πάρει το αίμα της πίσω για τα τετρακόσια χρόνια σκλαβιάς από τους Οθωμανούς.
Την άνοιξη και το καλοκαίρι του 1921 ο ελληνικός στρατός επιδιώκει να δώσει το συντριπτικό πλήγμα στο μικρασιατικό μέτωπο. Η όλη επιχείρηση όμως δεν θα οδηγήσει στο ποθητό αποτέλεσμα.
Τους πρώτους μήνες του 1922, και ενώ όλα εξελίσσονται δυσμενώς στο διπλωματικό πεδίο, το ελληνικό επιτελείο μεθοδεύει την κατάληψη της γραμμής Εσκί Σεχίρ - Αφιόν Καραχισάρ, για να καλύψει το βαθύ χάσμα ανάμεσα στις ελληνικές δυνάμεις του βορρά και του νότου. Οι επιχειρήσεις ξεκινούν στις 10 Μαρτίου και καταλήγουν δυστυχώς σε αποτυχία. Οι βόρειες δυνάμεις του Γ' Σώματος ξεκινούν από την Προύσα για το Εσκί Σεχίρ, συναντούν όμως ισχυρή αντίσταση και μετά από σκληρές συγκρούσεις (14-18 Μαρτίου) επανακάμπτουν στη βάση τους. Την ίδια ώρα οι νότιες δυνάμεις του Α' Σώματος καταλαμβάνουν μεν το Αφιόν Καραχισάρ (15 Μαρτίου), αναγκάζονται όμως να οπισθοχωρήσουν στο Ουσάκ για να αποφύγουν τον εγκλωβισμό. Τον Μάιο καταστρώνεται νέο επιθετικό σχέδιο, με στόχο την κατάληψη της γραμμής Αφιόν Καραχισάρ - Κιουτάχειας - Εσκί Σεχίρ, που αποσκοπεί στην περικύκλωση του εχθρού. Οι επιχειρήσεις ξεκινούν τον επόμενο μήνα και ο ελληνικός στρατός, μετά από θυελλώδη προέλαση, συντρίβει την τουρκική άμυνα και καταλαμβάνει τη γραμμή. Αποτυγχάνει όμως να εγκλωβίσει την κύρια δύναμη του κεμαλικού στρατού, που κατορθώνει να διασπάσει τον ελληνικό κλοιό και να οπισθοχωρήσει με ελάχιστες απώλειες στην ενδοχώρα. Από την άποψη αυτή, η έκβαση της όλης επιχείρησης δεν κρίνεται ως επιτυχής από το ελληνικό επιτελείο, το οποίο είναι τώρα πλέον υποχρεωμένο να κρατήσει άμυνα σε ένα τεράστιο μέτωπο. Κάτω από τις συνθήκες αυτές, αποφασίζεται η προέλαση προς την Άγκυρα, με στόχο την κατάληψή της και την οριστική συντριβή και συνθηκολόγηση του εχθρού. Είναι ένα σχέδιο που αντιμετωπίζεται με πολύ σκεπτικισμό από πολλούς επιτελικούς, μια και η ενδεχόμενη αποτυχία του θα μπορούσε να οδηγήσει σε πραγματική καταστροφή.
Η νέα ελληνική επίθεση ξεκίνα την 1η Αυγούστου και μέσα σε λίγες ημέρες ο ελληνικός στρατός κατορθώνει, μέσα από αφάνταστες δυσκολίες, να προελάσει μέχρι τον Σαγγάριο, σε απόσταση 50 χλμ. περίπου από την Άγκυρα. Εκεί συναντά την κύρια δύναμη του κεμαλικού στρατού και ακολουθεί μια πολυήμερη και ολομέτωπη σύγκρουση σώμα με σώμα (10-29 Αυγούστου), κατά την οποία ο ελληνικός στρατός, παρά τις μεγάλες του επιτυχίες, δεν κατορθώνει να διασπάσει τη συμπαγή τουρκική άμυνα και να προελάσει. Είναι μια αποτυχία που θα αποδειχτεί μοιραία για την τελική έκβαση του πολέμου και είναι χαρακτηριστικό ότι ο Κεμάλ αποκάλεσε τη σύγκρουση εκείνη τουρκικό θρίαμβο. Μετά την αποτυχία της διάσπασης της γραμμής του Σαγγαρίου, τα ελληνικά στρατεύματα αναγκάζονται να υποχωρήσουν (χωρίς να ηττηθούν) και να συμπτυχθούν στις παλιές τους θέσεις, μια και ο επερχόμενος χειμώνας δεν θα λειτουργούσε υπέρ των ελληνικών επιτελικών σχεδίων. http://to-emblima.blogspot.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου