Δεκαετία '70. Επιστροφή στο ρεμπέτικο και στη λαϊκή μουσική παράδοση

 Το 1972 κορυφώνεται ένα «παράξενο» μουσικό ρεύμα. Οι νέοι άνθρωποι στην Ελλάδα, και ιδίως οι φοιτητές και οι διανοούμενοι, αναζητώντας τις ρίζες τους ανακαλύπτουν το προ πολλού ξεχασμένο ρεμπέτικο τραγούδι. 

Το ρεμπέτικο τραγούδι υπήρξε δημιούργημα κι έκφραση μιας συγκεκριμένης εποχής (κυρίως του Μεσοπολέμου) και οι κοινωνικές του ρίζες αναζητήθηκαν από τους ειδικούς στη σκληρή πραγματικότητα πού βίωνε ο περιθωριακός λαϊκός άνθρωπος της πόλης.  

                                                                                                   Τραγούδι απ' τη φύση του αιρετικό, δέχτηκε ποικίλες διώξεις από την εξουσία και τελικά υπέκυψε και χάθηκε στα σκληρά χρόνια τού πολέμου και τού εμφυλίου. Στη θέση του εμφανίστηκε το εξευγενισμένο αρχοντορεμπέτικο (πού γρήγορα χάθηκε κι αυτό), καθώς και το ονομαζόμενο «λαϊκό», που υπέστη πάμπολλες μεταλλάξεις και επιβίωσε μέχρι τις μέρες μας. Στα Χρόνια της δικτατορίας, η πολιτικά ανήσυχη νεολαία δείχνει να πνίγεται μέσα στα καθιερωμένα μουσικά πρότυπα.                                                                                                                                                                           Η επαναστατικότητα της παλιάς ροκ έχει χαθεί και τα παρδαλά ρούχα του Έλβις ή τα κοστουμάκια των Μπιτλς είναι φανερό πως εντάσσονται στο πλαίσιο μιας δυτικότροπης εμπορευματοποίησης, αμερικανικής ιδίως καταγωγής και προέλευσης. Το ίδιο γίνεται και στην Ελλάδα, όπου το ντόπιο ροκ τραγούδι (με λίγες φωτεινές εξαιρέσεις, όπως εκείνες του Παύλου Σιδηρόπουλου και του Διονύση Σαββόπουλου) χρησιμεύει ως ντεκόρ φιλόδοξων ελληνικών «κοσμοπολίτικων» ταινιών.                                                                                                                                                                                            Την ίδια κακή εικόνα εμφανίζει και το «λαϊκό» τραγούδι των Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης (με χαρακτηριστικά δείγματα τα «Αδέλφια μου, αλήτες πουλια» και «Αν ήμουν πλούσιος», καθώς και ασήμαντα «ελαφρά τραγούδια», που συνήθως ακούν μόνο οι δημιουργοί τους και οι υπεύθυνοι της ραδιοφωνίας. Μένει μόνο το πολιτικό τραγούδι (που είναι απαγορευμένο), το δημοτικό τραγούδι (που παραπέμπει σε εθνικές εορτές) και το «νέο κύμα» (που έχει πλέον γεράσει αλλά δεν το ξέρει).                                                                                                                                                                                                              Σ' αυτές ακριβώς τις συνθήκες το κενό έρχεται να καλύψει το ρεμπέτικο τραγούδι, ένα τραγούδι καθαρά ελληνικό, αυθεντικό, λαϊκό και αθεράπευτα «αιρετικό» κι αντιεξουσιαστικό. Οι ήχοι του έρχονται να καλύψουν σύγχρονες ανάγκες, να δώσουν το μέτρο της διαμαρτυρίας απέναντι στο ξενόφερτο, το φτηνό, το εμπορικό, το ψεύτικο.    

                                                                                                                Στα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του 1970, οι νέοι θ' ανακαλύψουν και πάλι ό,τι ανακάλυψε ο Χατζιδάκις το 1945 κι ο Θεοδωράκης αρκετά χρόνια αργότερα. 'Ερχονται ν' ανακαλύψουν τον Βαμβακάρη, τον Τσιτσάνη, τον Παπαϊωάννου, τον Μτιαγιαντέρα, τον Μπάτη, τον Νταλκά, την Εσκενάζι, τον Μουφλουζέλη και τόσους άλλους λαϊκούς δημιουργούς, πολλοί από τους οποίους είχαν περάσει ήδη στο  περιθώριο.                                                                                                                                                                                                                                                                                                                               Κι είναι οι ίδιοι νέοι σου θα εξακολουθήσουν να ψάχνουν τις αναφορές τους στην παλιά ροκ, στον τότε «αιρετικό» Διονύση Σαββόπουλο, στα πολίτικα τραγούδια του Μαρκόπουλου και στις μπαλάντες της Αρλέτας.                                                                                                   http://to-emblima.blogspot.gr/